Τι μπορεί να είναι η ηθική; Καταπίεση;

H ηθική είναι κάπως περίπλοκη έννοια. Μας κρατάει για λάθος λόγους, καταρχήν, να μην κάνουμε ποτέ ένα ή κάποιο βήμα εναντίων σε αυτούς που μας καταπιέζουν. Ένα τραγούδι από Χάσμα το περιγράφει κατά κάποιον τρόπο ή τουλάχιστον το αναφέρει ( Φυλακή με χαρά ). Σύμφωνα με τον τίτλο ενός βιβλίου, που δεν έχω διαβάσει ακόμα, "Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν" του Raoul Vanegem, το μήνυμα που μπορεί να βγάλει κανείς από τον τίτλο, πράγμα κάπως αυθαίρετο, είναι πως στην ουσία η ηθική είναι κάτι που στερεί την ελευθερία σε κάποιους τομείς, όπως την έκφραση λόγου για ένα θέμα που η ηθική το θέτει ως ταμπού.

Από εκεί και πέρα, ως λέξη, η ηθική καθορίζει τον ηθικό ως αποδέκτη και σύμφωνό της και χαρακτηρίζει με το ήθος τον χαρακτήρα του καθενός βασισμένη στη συμπεριφορά του. Γενικά, ηθική ορίζεται ως το σύνολο κανόνων συμπεριφοράς, μεταξύ των ανθρώπων, που ισχύουν σε μία συγκεκριμένη κοινωνία και εποχή. Αυτό σημαίνει, λογικά, πως στην πραγματικότητα εξυπηρετεί τις ανάγκες κάθε ανθρώπου ανάλογα με το μέρος όπου μπορεί να βρίσκεται. Ένα τραγικό παράδειγμα είναι στους ανθρώπους που τηρούν τους νόμους να τους αποδίδεται ήθος και να λέγεται πως τους χαρακτηρίζει η ηθική τους. Στην ουσία αυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες παραφράσεις του όρου ηθική ώστε να εξυπηρετήσει το κράτος και την εξουσία. Αναλόγως με αυτό το παράδειγμα, υπάρχει και αυτό στο θρησκευτικό επίπεδο. Βέβαια σε αυτό το επίπεδο χαρακτηρίζονται και ως πιστοί.

Επειδή όμως υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα στο ήθος και την ηθική που εξυπηρετεί το κράτος και την εξουσία και το ήθος και την ηθική που απλά μπορεί να υπάρχουν αυτούσια και εναρμονισμένα με τον άνθρωπο και τη φύση, ίσως τελικά το θέμα ηθική να είναι στην πραγματικότητα τελείως διαφορετικό από ότι μπορούμε να το αντιληφθούμε αυτή τη στιγμή κάτω από αυτή την καταπιεστική ηθική που μας επιβάλλεται και μας επιτίθεται.

Δύο φράσεις για την ηθική, "Η ηθική είναι η αδυναμία του εγκεφάλου" και "Δεν είναι ηθικό κάτι που επιτρέπεται", στην πραγματικότητα δηλώνουν ακριβώς πως τελικά αυτοί οι κανόνες μόνο καταπιεστικοί μπορούν να είναι και πως οι νόμοι δεν είναι έχουν σχέση με την ηθική. Κάπως παραπέρα θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν ηθική η φυλάκιση των ανθρώπων επειδή κάποιοι την επιτρέπουν.

Καταλήγοντας, ένα συμπέρασμα λέει το εξής: ηθική δεν είναι ακριβώς κάποιοι κανόνες που υπάρχουν άτυπα ή και τυπικά που καθορίζονται από κάποια παράδοση ή από κάποια εξουσία πάσης φύσεως, πράγμα που μάλλον είναι ανήθικο, αλλά ηθική κατά κάποιον τρόπο είναι η κατανόηση της ύπαρξης των γύρω μας και αποδοχή της ελευθερίας τους.

Για τις μέρες αυτές

Δεν είναι απλά ένα ξέσπασμα εφηβίας αλλά η πλήρης κατανόηση του ότι μας ριμάζετε. Για αυτό και εμείς θα ριμάξουμε τα πάντα....

Προσπαθούν, αυτοί που μας τρέμουν από πέρισυ τέτοια εποχή, να μας καταστείλουν με κάθε δυνατό μέσο. Είτε είναι μέσο μαζικής εξαπάτησης, είτε είναι το γενικευμένο κλίμα μπατσοκρατίας που επικρατεί εδώ και μερικούς μήνες. Σε αυτή την προσπάθειά τους, με την βοήθεια των μμε, ίσα που κατάφεραν να μην εξευτελιστούν σε όλη την κοινωνία μετά την επέμβαση στον ανοιχτό κοινωνικό χώρο "ΡΕΣΑΛΤΟ" στο Κερατσίνι. Μέσα από καλέσματα ανοιχτά προς τους ακροδεξιούς φασίστες, που δεν έχουν καν ιδέα πως ότι διεκδηκούν είναι σαν τους τίτλους του δημοσίου ( παραφρασμένο από τζιμάκο ), ο υπουργός του ΠΡΟ.ΠΟ. ( ΛΟΤΤΟ ΤΖΟΚΕΡ ΚΛΠ ) καλεί στην ουσία τα φασιστοειδή να "αρχίσουν" γενικευμένες επιθέσεις εναντίων των αγωνιζόμενων ανθρώπων, εδώ κυρίως στοχοποιήται ο αναρχικός και αντιεξουσιαστικός χώρος, και να συνεχιστούν οι επιθέσεις στους μετανάστες. Όλα αυτά φυσικά, μπορεί να χρησιμοποιούνται για να κατασταλθούν οι εξεγερμένοι αλλά μόνο αυτό δεν κατορθώνει η εξουσία.

Οι λόγοι για την καταστολή είναι πολλοί. Το οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού βιώνει μία σοβαρή κρίση από όλους τους τομείς. Αυτό φυσικά, είναι που κάνει τον κόσμο σιγά σιγά να σηκώνει κεφάλι. Μας κοροϊδεύουν συνεχώς υποτιμώντας την αντίληψή μας. Καταστρέφουν τα δάση και όλη τη γη και μετά μας πουλάνε και συστήματα για τη διόρθωση των καταστροφών. Κλέβουνε τα λεφτά από όλους μας μέσω φόρων και άλλων τεχνασμάτων και μετά μας φωνάζουν για κρίση οικονομική. Προφανώς, όλοι αυτοί που έχουν στα χέρια τους την εξουσία, γιατί κάποιοι ηλίθιοι τους την έδωσαν ή και την πήραν και μόνοι τους, μόνο κέρδος θέλουν να έχουν και πάντα από πάνω μας.

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι οι ίδιοι και όχι μόνο ως φυσικές παρουσίες αλλά και ως θέσεις και τάξεις. Είναι τέτοιο το σύστημα που για να μπορέσουμε να ζήσουμε καλύτερα, μόνο η καταστροφή του θα μας το επιτρέψει. Επομένως, δεν είναι σωστή η αναζήτηση ενός κατάλληλου ή μιας ομάδας τέτοιων για να μας σώσει, αλλά να πάρουμε οι ίδιοι την κατάσταση στα χέρια μας και μέσα από συλλογικές διαδικασίες να βγάλουμε συμπεράσματα και να δράσουμε αναλόγως.

Αλλά, να, σήμερα δεν ήθελα να γράψω ένα τέτοιο κείμενο. Ήθελα περισσότερο να εκφράσω την οργή μου μεσώ του γραπτού λόγου. Μία οργή που δε μένει όμως μόνο εδώ. Είναι η κάθε μέρα που ακούμε να συλλαμβάνουν τον έναν μετά τον άλλον, είναι που πλέον γεμίζουμε και τις αντζέντες μας με ημερομηνίες δικών να πάμε για αλληλεγγύη στους διωκόμενους των αγώνων μας. Προσπαθούν να μας σπάσουν το ηθικό αλλά δε θα τα καταφέρουν. Και οι αγώνες συνεχίζονται, οι εξεγέρσεις πραγματώνονται...δεν είναι ουτοπία...

Μερικές απαντήσεις:

• Προς τα μαντρόσκυλα του κράτους:

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΝΗ ΣΑΣ ΕΧΕΤΕ ΣΚΑΤΑ

ΤΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΑΠΟ ΛΕΥΤΕΡΙΑ;

• Προς τους φασίστες που νομίζουν πως θα τους φοβηθούμε:

ΤΑ ΚΟΝΣΕΡΒΟΚΟΥΤΙΑ ΔΕΝ ΣΚΟΥΡΙΑΣΑΝ ΑΚΟΜΑ
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΘΑ ΣΑΣ ΘΑΨΟΥΜΕ ΒΑΘΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ

• Προς τους φιλήσυχους δημοκράτες πολίτες:

ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ
ΤΟΤΕ ΘΑ ΒΓΕΙΤΕ ΑΠ'ΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ ΣΑΣ


Και τέλος θα ήθελα να πω κάτι ακόμα. Είναι πραγματικά κρίμα να βλέπει κανείς τον κόσμο μέσα από τα εμπορεύματα. Οι "γιορτές" ήρθαν για να ξεχάσουν για άλλη μια φορά τα προβλήματά τους οι μικροαστοί περνώντας μερικές στιγμές "ζεστασιάς" με τις οικογένειές τους. Καιρός να ξαναδούμε το δέντρο καμμένο για πραγματική ζεστασία.

Οι φανφάρες για το πολυτεχνείο και η πραγματικότητα

17 Νοέμβρη 1973. Οι δικτάτορες ανατρέπονται. Ο Παπαδόπουλος και οι χουντικοί συνεργάτες του σταματούν να κυβερνούν. Έρχονται νέες μέρες στην ιστορία εντός συνόρων. Δημοψήφισμα δηλώνει δημοκρατία. Μια δημοκρατία που τελικά δεν είναι όπως τότε την περίμεναν..

Κάθε χρόνο, στεφάνια για τους πεσόντες. Υπήρξαν άραγε; Μία “επανάσταση” που προβλημάτισε και προβληματίζει εδώ και χρόνια. Από τη μία, το ΠΑΣΟΚ να δηλώνει πως ήταν παρών και από την άλλη το καπέλωμα από το ΚΚΕ κα τη νεολαία του.

Σφετερισμός ενός αγώνα που μάλλον δε δικαιώθηκε. Εν έτη 2009, τα προβλήματα παραμένουν. Και όσο για τη δημοκρατία, τη βλέπουμε καθημερινά με τις πράσινες, ή αλλού, με τις μπλε στολές της, παντού. Αστυνομοκρατία. Εξακριβώσεις στοιχείων, προσαγωγές, ξυλοδαρμοί, ψεύτικες κατηγορίες, παραβατικότητα και περιπολίες σε ελεύθερους και δημόσιους χώρους. Αν είσαι διαφορετικός, ακόμα και στις μέρες μας, είσαι ύποπτος. Το κλίμα, ίδιο με τη δεκαετία του '80. Δημοσιογράφοι, το ίδιο ρουφιάνοι και καλλιεργητές του φόβου όπως αυτοί του '85, όπου αναφερόμενοι στον Μ. Καλτεζά, τον κατάταξαν στους επικίνδυνους νεαρούς επειδή φορούσε σκουλαρίκι.

Παρόλα αυτά, το πολυτεχνείο του '73 δε δικαιώθηκε ποτέ. Οι ΠΑΣΟΚοι βολεύτηκαν και οι ΚΚΕδες ρίχνουν το φταίξιμο σε άλλους. Ας μη γελιόμαστε. Το ΚΚΕ δεν πιστεύει στην επανάσταση. Έχει βολευτεί και αυτό, και μάλιστα, για τα καλά. Η Παπαρήγα, με την “επανάστασή” της, που δε θα σπάσει ούτε τζάμι, αποδέχεται πως ποτέ δε θα κάνει τίποτα παραπάνω από μια ή δυο πορείες. Δηλώνει πως η “επανάσταση” είναι κάτι σαν ένα δημοψήφισμα και κλείνει τα μάτια της μπροστά στην πραγματικότητα που υπάρχει.

Το καθεστώς της δικτατορικού τύπου δημοκρατίας είναι ο μεγαλύτερος και πιο κοινός εχθρός όλων των πολιτών. Είτε εργαζόμενοι, είτε απολυμένοι ή άνεργοι, φοιτητές, μαθητές, συνταξιούχοι και άλλοι. Την τρομοκρατία του κράτους, τα ΜΜΕ δεν τη λαμβάνουν υπ'όψιν τους. Μιλούν για τρομοκρατικές οργανώσεις και αποφεύγουν να παραδεχθούν το αντάρτικό τους χαρακτήρα. Οι δε ΣΥΡΙΖΑιοι και τα παρακλάδια τους, τάχθηκαν εναντίων των πρακτικών αυτών. Παρόλα αυτά, για το ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζουμε καλά, πως πολιτικά, είναι το με μεγαλύτερο πλάτος ταλαντευούμενο κόμμα. Όσο για τους αριστερούς και λοιπούς ΚΚΕδες που δηλώνουν το παρόν στο πολυτεχνείο του '73 και αποτάσσουν τις σημερινές πράξεις βίας, βάζουμε μία υπενθύμιση πως η αντίσταση μέχρι και το '73 δεν ήταν μόνο κάτι φωνές. Είχε και πέτρες. Καλύτερα λοιπόν, να μη μιλούν κάποιοι παραποιώντας τα γεγονότα ή δικαιολογώντας τα ώστε να αποτραπεί μία νέα εξέγερση που δε συμφέρει κανένα από τα κόμματα, όσο λαϊκά και να δηλώνουν.

Ο Δεκέμβρης που πέρασε ήταν το μήνυμα των καταπιεσμένων προς τους εξουσιαστές και τα τσιράκια τους. Η συντριπτική και αποστομωτική δήλωση του “Ναι υπάρχουμε και είμαστε ξύπνιοι”. Και ενώ κοντεύει ένας χρόνος να περάσει, προσπαθεί η εξουσία με τα εργαλεία της, να μαζέψει τον κόσμο στα σπίτια του, να τρομοκρατήσει, να αποχαυνώσει μέσω των μηδενικού επιπέδου τηλεοπτικών εκπομπών, να καταστείλει με κάθε τρόπο τον κόσμο που αντέδρασε στην αδικία, είτε με τις πράξεις του, είτε με τα πιστεύω του.

Έτσι, λοιπόν, έχουμε προσαγωγές και παράνομες δημιουργίες φακέλων από τους υπερασπιστές του νόμου. Εκατοντάδες μπάτσοι να περιφρουρούν τον ειρηνικό χαρακτήρα πορειών. Συλλήψεις στο σωρό. Άγριοι ξυλοδαρμοί των συλληφθέντων. Και από όλα αυτά, μία δικαιοσύνη ενός εισαγγελέα και ενός ανακριτή. Αυτή η δικαιοσύνη που σε βάζει να πληρώσεις για την ελευθερία σου. Αυτή που σε σκοτώνει στο ξύλο και σου ζητάει και λεφτά. Οι μπράβοι του κράτους. Οι αλήτες ασφαλίτες και ματατζίδες. Αυτοί που αντέδρασαν στην αδικία τιμωρούνται. Οι πράττοντες το άδικο ποτέ.

ΟΛΑ ΕΔΩ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 9 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Η εξουσία ζητά ρουφιάνους

Ναι, για άλλη μία φορά οι κρατικοί μηχανισμοί της δημοκρατίας εμπνεύστηκαν από τις μεθόδους της χούντας. Ζητάνε δοσίλογους να καταδώσουν. Φυσικά με το αζημίωτο. Και πλήρης εχεμύθια και 600.000€ στο τσεπάκι. Ναι, είναι αλήθεια. Παρακάτω και προκύρηξη από το υπουργείο. Όχι τίποτε άλλο, για να μη λέμε και ότι θέλουμε. Επίσης, επειδή υπάρχουν ρουφιάνοι παντού και ποτέ δεν ξέρεις από που θα σου 'ρθει, τα ονόματα έχουν σβηστεί. Έτσι λοιπόν, όμορφα κυλάνε οι ζωές μας και γύρω μας ρουφιάνοι, φασίστες και ένστολοι δολοφόνοι.

Κάτι λίγο για μερικά "όλα" (?!)

Βλέπουμε καθημερινά, διάφορες καταστάσεις. Ρατσισμό, καταστολή και πολλά ακόμα που θα ξεπροβάλουν ίσως μέσα στο παρών κείμενο.

Ακούω κόσμο γύρω μου να επιχειρηματολογεί για το κατά πόσο φταίνε οι μετανάστασες στην ανεργία. Λες και δε φταίει η κάθε κυβέρνηση που δε φροντίζει να κάνει κάτι στοιχειώδες για να λυθεί, εν μέρει έστω, το πρόβλημα της οικονομίας-ανεργίας. Εξάλλου, πόσο περίεργο είναι ότι λόγω οικονομικής κρίσης απολύουν ανθρώπους από δουλειές; Από τη στιγμή που ο πλούτος που παράγεται από τους εργαζόμενους επιστρέφεται σε αυτούς σε πολύ μικρότερο μέρος του αρχικού παραγώμενου πλούτου, ο υπόλοιπος που πάει; Στα έξοδα της επιχείρησης; Ας πούμε λοιπόν πως ναι, πάει στα έξοδα της επιχείρησης. Αν οι παραγωγικές μονάδες λιγοστέψουν, δε θα λιγοστέψει και ο παραγώμενος πλούτος; Και εφόσον ο παραγώμενος πλούτος λιγοστέψει, η επιχείρηση δε θα δυσκολευτεί ακόμα περισσότερο να βγάλει τα έξοδά της; Εφόσον λοιπόν, όλα αυτά είναι κύκλος, υπάρχει κάτι ακόμα που πρέπει να αναλυθεί, τα έξοδα της επιχείρησης. Μέσα στα έξοδα της επιχείρησης λοιπόν είναι κάποιοι φόροι. Αυτοί λοιπόν οι φόροι αυξήθηκαν για να "καταπολεμηθεί" η κρίση. Δε φταίνε, λοιπόν, οι μετανάστες. Φταίνε αυτοί που ψηφίζουν, οτιδήποτε και να ψηφίζουν. Είτε τους "μεγάλους" γιατί επωφελήθηκαν, είτε τους "μικρούς". Δε γίνεται λοιπόν, να κατηγορεί ο καθένας μία ομάδα ατόμων πως φταίει για τις διάφορες απάτες που κάνουν αυτοί που ψηφίζονται από τους ίδιους τους κατήγορους.

Επίσης, μερικοί από αυτούς που φωνάζουν να φύγουν οι μετανάστες λένε το εξής: "Ας πάνε στις χώρες τους να φτιάξουν τις ζωές τους. Να μαζευτούν όλοι μαζί και να κάνουν κάτι καλύτερο". Ήθελα να 'ξερα, αυτοί που το λένε, σκέπτονται ότι οι μετανάστες-πρόσφυγες που ήρθαν μέχρι εδώ, πως ήρθαν όχι μόνο για δουλειά αλλά και για να επιβιώσουν. Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν σε χώρες που έχουν πόλεμο, σε μέρη που η τελευταία λύση είναι να φύγουν από εκεί. Δεν είναι εύκολο για κανέναν τους να ταξιδέψουν μέχρι εδώ. Και στο κάτω κάτω, αυτοί που τα λένε για ένα δικό τους καλύτερο αύριο, γιατί βασίζουν την "ανθρωπιά" τους, καθώτι υποστηρίζουν ότι δεν έχει κανείς άλλος δικαιώματα στη χώρα εκτός των ντόπιων, σε γεωγραφικά δεδομένα; Η ανθρωπιά εξάλλου, δεν έχει καμμία σχέση με πλάτος και μήκος γης.

Η καταστολή είναι ακόμα ένα πρόβλημα. Πρόβλημα που δημιουργείται από την επιθυμία των κυβερνήσεων να επιδείξει τη δύναμή του στους ψηφοφόρους. Κατά αυτόν τον τρόπο, το σύστημα δείχνει να λειτουργεί μία χαρά. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ, οι επιχειρήσεις των ρομπότ της εξουσίας παρουσιάζονται ως ότι καλύτερο στα προβλήματα της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα όμως, αυτοί είναι οι νόμιμοι τραμπούκοι-τρομοκράτες. Ένα εργαλείο που δε λείπει ποτέ από την εργαλειοθήκη των εξουσιαστών-δικτάτορων. Συνεχείς εξακριβώσεις από τις οποίες σχεδόν ποτέ δε λείπει η παράνομη ανάκριση τύπου, "που πας;", "που μένεις;", "τι κάνεις εδώ;". Ερωτήσεις παράνομες σε εξακρίβωση στοιχείων. Ερωτήσεις που μπορείς να αρνηθείς να απαντήσεις αλλά μπορεί να δεχθείς και κάποια επίθεση, είτε λεκτική, είτε σωματική. Αυτοί οι τρομοκράτες λοιπόν, που βρίσκονται στην υπηρεσία του κράτους, είναι αυτοί που έχουν επιλεχθεί να προστατέψουν τους πολίτες της χώρας και να υπερασπίζονται το νόμο. Η διαφορά είναι όμως στο εξής, ένα σημαντικό ποσοστό από αυτούς είναι παραβατικά άτομα, με ψυχολογικά προβλήματα-κόμπλεξ και έχουν πάρει το ρόλο τους στην κοινωνία και τον έχουν ταυτίσει με την εξουσία, ενώ στην πραγμάτικοτητα, στα χαρτιά, δεν είναι τίποτε άλλο από εκτελεστικά όργανα. Πόσο έννομο είναι λοιπόν να παίρνουν πρωτοβουλίες χωρίς λόγο; Τι προβλέπεται για την εξακρίβωση στοιχείων και ειδικότερα το σωματικό έλεγχο; Πόσο εξευτιλιστικό είναι να σε κατηγορούν προοληπτικά; Θα πει κάποιος, μα πως θα πιάσουν τους παραβάτες του νόμου; Όταν γίνεται ο καθένας τους παραβάτης του νόμου, τι νόημα βγάζει; Πως ένας υπερασπιστής του νόμου μπορεί να παραβαίνει το νόμο; Δεν είναι γελοίοι;

Αν και η Ελλάδα πρασίνησε από την πολιτική αλλαγή, πρασίνησε και η περιοχή των Εξαρχείων από τους καλύτερα εξοπλισμένους τρομοκράτες. Τα ΜΑΤ έχουν αράξει εδώ και μέρες και επιβάλουν ένα κλίμα φόβου στους επισκέπτες και στους κατοίκους της περιοχής. Αν και δεν έζησα τη χούντα, δεν πιστεύω πως αυτή η κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας έχει μεγάλη διαφορά. Η μόνη κύρια διαφορά είναι ότι ονομάζεται δημοκρατία. Μία δημοκρατία των λίγων που καταπατούν τις ζωές των πολλών. Αλλά οι πολλοί, φαίνεται, δεν έχουν καταλάβει ακόμα πως ότι έχουν δεν είναι το καλύτερο για αυτούς. Και κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε πίσω αυτά που μας παίρνουν καθημερινά τα μεγάλα κεφάλια.

Ούτε καπιταλισμός, ούτε καταστολή, ούτε ρατσισμός.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Προστατεύουν τον πολίτη!

Εδώ και καιρό βιώνουμε την καταστολή εναντίων μας. Όποιος ζει είναι ύποπτος.

Τα Εξάρχεια έχουν γεμίσει με όργανα καταστολής. Συνεχόμενοι έλεγχοι σε πάρα πολλούς προστατευόμενους πολίτες. Καλό είναι. Εμένα που δε μου κάνουν δύο φορές την ημέρα εξακρίβωση στοιχείων και σωματικό έλεγχο μία φορα την ημέρα τουλάχιστον, νιώθω απροστάτευτος.

Φυσικά πρέπει να υπάρχουν σε κάθε γωνία μπάτσοι. Για το καλό μας. Στο κάτω κάτω, το σύνθημα "σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, η χούντα δεν τελείωσε το '73", τι θα απογίνει;

Επειδή όμως έχει παραγίνει το κακό με εξακριβώσεις σε όλη την Ελλάδα έχω να πω ένα και μόνο πράγμα.

Γνωρίζοντας ότι τις περισσότερες εξακριβώσεις τις κάνουν μεταμφιεσμένα κωλόπαιδα που προστατεύουν τον πολίτη, ασφαλίτες, κάθε φορά που μας ζητούνται τα στοιχεία μας από έναν τέτοιο υποχθόνιο άνθρωπο, να του ζητάμε ταυτότητα. Και εφόσον μας τη δείξει και βεβαιωθούμε πως είναι όντως καμουφλαρισμένος αστυνομικός, τότε να του αρνηθούμε την εξακρίβωση, δηλώνοντας πως δε δεχόμαστε ελέγχους από αστυνομικούς που δε φοράνε στολή γιατί η στολή είναι για να ξέρουμε ότι είναι αστυνομικοί. Κατόπιν τούτου θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι θα μας οδηγήσουν στο τμήμα για εξακρίβωση. Αυτή η πράξη μας αν και είναι παράνομη ίσως βγάλει και κάποιο αποτέλεσμα.

Αν πάλι δε θέλουμε να βρεθούμε σε αντιπαράθεση με τους ασφαλίτες, καλό θα είναι να σημειώσουμε τα στοιχεία του (όνομα, επώνυμο, αριθμό ταυτότητας, ημέρα και ώρα που έγινε η εξακρίβωση). Αυτή η πράξη είναι νόμιμη και μπορεί να μας προφυλάξει από τυχόν παρανομίες που μπορεί να κάνει εις βάρος μας, γιατί ξέρει ότι τον ξέρουμε.

Αν και δεν αναφέρθηκα και πολύ στα γεγονότα της Αθήνας, θα 'θελα, δυστυχώς μέσω πληκτρολογίου, να εκφράσω την δυσαρέσκιά μου εναντίων κάθε έννομου τρομοκράτη μπάτσου και φυσικά της κάθε κυβέρνησης που καθοδηγεί και δίνει εντολές αποκλεισμού περιοχών. Επίσης, νίωθω την ανάγκη να εκφράσω την αλλυλεγύη μου προς τους διωκόμενους Εξαρχειώτες (είτε είναι κάτοικοι, είτε όχι).

Η τρομοκρατία του κράτους μας κάνει δυνατότερους.
Η εξουσία και τα εκτελεστικά της όργανα δεν μας τρομάζουν.

Φωτιά και πάλι

Πάλι κάηκε η Αθήνα... Αυτή τη φορά όχι από τους "κακούς" χούλιγκανς χωρίς γονείς όπως τους αποκαλούν κάποιοι. Αυτή τη φορά δεν καταστράφηκαν οι βωμοί της κατανάλωσης. Αυτή τη φορά καήκαμε όλοι. Αυτή τη φορά πρέπει να γίνει κάτι ουσιώδες.

Αυτή τη φορά που κάηκε η Αττική, που τη λέω Αθήνα γιατι στην ουσία το ζήσαμε και στην Αθήνα μέσα, κάηκε, προφανώς, από τα τσιράκια του κράτους και τους κρανιοφόρους με τα πράσινα και τα μπλε. Αν δεν καταλάβατε πηγαίντε μια βόλτα και κάπου θα τους πετύχετε. Συνήθως είναι στην Ακαδημίας, αλλά μην τους κοιτάξετε! Μπορεί να σας επιτεθούν ή να σας προσκαλέσουν μέσα στην κλούβα για καφεδάκι... Αυτοί λοιπόν, ήταν παντού. Κοντά στις φωτιές, παρεμπόδισαν τη διέλευση των πυροσβεστικών μαζί με τα κανάλια που δεν έκαναν για κανένα λόγο στην άκρη για να περάσουν τα πυροσβεστικά. Ήταν αυτοί που απαγόρευσαν σε εθελοντές να πάνε να βοηθήσουν ενώ είχαν πάρει μέτρα για την αυτοπροστασία τους. Τις ώρες λοιπόν που τα δάση καίγονταν, οι γνωστοί και μη εξαιρεταίοι παρεβρίσκονταν στο χώρο χώρις να προσφέρουν κάτι θετικό στην κατάσταση. Και όλα αυτά με πλήρη εξάρτηση. Και φυσικά είναι δυνατόν! Μη λησμονείτε που είμαστε...

Δε θα αναφερθώ σχεδόν καθόλου στο τι θα γίνει στη θέση των καμμένων. Κάτι ΧΥΤΑ ήθελαν να φτιάξουν στο Γραμματικό... Από εκεί και πέρα τα γνωστά. Τα γνωστά;! Ε, τώρα μην είμαστε και πάλι οι μαλάκες της υπόθεσης. Να συγκροτηθούμε. Να αναδασώσουμε έγκαιρα. Στην Αθήνα κατοικούν 5 εκατομμύρια άνθρωποι. Το 1/10 ή ακόμα και το 1/20 να ασχοληθεί μιλάμε για 500.000 και 250.000 αντίστοιχα. Αλλά δυστυχώς, ούτε το 1/100 δε βλέπω να ενδιαφερθεί. Έστω 5000 άνθρωποι; Μα καλά ρε 'σεις; Που στο διάολο είναι 5 εκατομμύρια κόσμος κάθε φορά;

Ας συγκροτηθεί κάποια ανοιχτή συνέλευση. Δεν είναι δύσκολο. Ας συγκεντρωθεί μία ομάδα μερικών ατόμων, 5-10 άτομα και πολύ μπορεί να'ναι. Να κάνει ένα κάλεσμα. Και από εκεί και πέρα μπορεί να βρεθεί ένας ειδικός για τα δέντρα, τα φυτά κλπ κλπ. Γεωπόνος λέγεται νομίζω. Δε χρειαζόμαστε κανέναν να κάνει αυτό που πρέπει. Στο κάτω κάτω δε θα το κάνει, και αν το κάνει θα τα ξανακάψει. Εσύ λοιπόν που διαβάζεις το κείμενο αυτό και προφανώς έχεις γνώση της κατάστασης και της βαρύτητας του θέματος, μίλα με τους φίλους σου. Κυνηγήστε το από τη μεριά σας. Έχουμε καταντήσει να βλέπουμε κάτι που μας φαίνεται καλή ιδέα, να περιμένουμε κάποιος να το κάνει για να ακολουθήσουμε. Ας το καταλάβουμε αυτό καλά: αν δεν κάνουμε κάτι εμείς, δε θα το κάνει κανείς.

Αν ξεκινήσουμε θα τον βρούμε τον δρόμο...

Χαιρετούρες και θα τα ξαναπούμε, πιο αραιά πλέον.

Που είμαστε;

Είμαστε πλέον στο πουθενά. Ένα πουθενά που πλέον είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως καταλήξαμε. Πως φτάσαμε ως εδώ. Πολλά χρόνια έχουν περάσει απο τότε που πηγαίναμε σχολεία και είμασταν κάπως ξέγνοιαστοι. Με το δίκιο μας. Και μετά φοιτητική ζωή. Όπως και να έχει αυτή. Μερικές στιγμές πριν φτάσουμε στο πουθενά. Λίγο καιρό πριν πέσει μπροστά στα μάτια μας η ζωή και σκοτωθεί στην καθημερινότητα. Εκείνες τις μέρες που το φως του ήλιου δε σε κουράζει ακόμα.

Και τώρα στο πουθενά. Ο καθένας βιώνει την καθημερινότητά του. Μοναχός του περνά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Ακόμα και οικογένεια να έχει, μόνος του είναι. Ο καθένας τις υποχρεώσεις του. Υποχρεώσεις... Τι είναι αυτό που είσαι αναγκασμένος να κάνεις, μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό και αν δεν το κάνεις θα έχεις μπελάδες νομικούς και άλλους; Υποχρεώσεις. Ένα κάρο υποχρεώσεις που σε φορτώνουν για να συνεχίσουν να υπάρχουν αυτοί που στις φορτώνουν. Αποχή. Αποχή από κάθε τι άχρηστο και επιβαρυντικό για τον καθένα μας. Λύση; Όχι, δεν είναι η λύση αυτή. Αυτή είναι η αρχή. Η αρχή του τέλους τους. Ποιανού τέλους μωρέ;

Σιγά, μάθαμε τις λέξεις. Επανάσταση, αντίσταση. Και άλλες. Ποτέ δεν τις κάναμε πράξη. Κάποιοι μιλάνε για κάποια γεγονότα που έχουν σχέση με αυτές τις λέξεις. Αλλά ποτέ δεν πήραν τη βαριοπούλα να σπάσουν τον τοίχο, το αλυσοπρίωνο να κόψουν τα σίδερα. Να διαλύσουν τη φυλακή που ζούνε και αυτοί. Και πλέον είμαστε στο πουθενά. Ούτε καν στο έλεος κάποιου. Δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα γιατί έχει ακριβούς φόρους...

Facebook και η αποχώρησή μου

Δυστυχώς για μένα, ήμουν στα άτομα που είχα λογαριασμό στο facebook. Και λέω δυστυχώς γιατί στην ουσία όχι απλά δεν προσφέρει τίποτα αλλά έχει κυρίως να πάρει στοιχεία, στατιστικές κλπ. Παρακάτω είναι το mail που έστειλα σε όλες τους "φίλους" που είχα στο facebook.


"Ενημερώνω όλους σας πως διαγράφω το προφίλ που διατηρούσα μέχρι πρότεινως στο facebook. Τους λόγους τους εξηγώ παρακάτω.

Καταρχήν, δεν έχω κάποιο λόγο πλέον να έχω το εν λόγω προφίλ στο facebook για το λόγο του ότι δεν προσφέρει, σε μένα τουλάχιστον, τίποτα. Απλώς είναι site που βάζεις τα στοιχεία σου, φωτογραφίες σου και συμμετέχεις, αν θέλεις φύσικα, σε ομάδες που "γουστάρουν" μία σειρά στην τηλεόραση, τις δραχμές, μία διαφήμηση, κάποιο club και διάφορα τέτοια. Ευτυχώς, υπάρχουν και κάποια groups που έχουν κάποιο ενδιαφέρον αλλά στο facebook πιστεύω πως χαραμίζονται.

Δεύτερον, υπάρχει μία σύγχυση των μελλών αυτού του site με τη μανία να κάνει φίλους του άτομα, πέραν αυτών που γνωρίζει, που είδε μία φορά στο δρόμο ή ήταν παλιοί συμμαθητές ή είναι φίλοι κάποιου φίλου κλπ. Θα ήθελα να πω κάτι πάνω σε αυτό. Αν ας πούμε είδε κάποιος/α κάποιον/α στο δρόμο πες τον/την έκανε φίλο/η για να τον/την προσεγγίσει. Ωραία. Πέραν του facebook συνομιλία με τέτοια άτομα δεν έχω κάνει. Αν ήταν παλιοί συμμαθητές γιατί χαθήκαν; Θα μου πείτε σπουδές κλπ. Δεκτό. Παρόλα αυτά, πάλι πέραν κάποιων σχόλιων σε φωτογραφίες δεν υπάρχει. Το θέμα είναι να κάνεις κάποιον "φίλο" σου σε αυτό το site εφόσον έχετε κοινά ενδιαφέροντα και όχι επειδή πήγατε μαζί νηπιαγωγίο. Αυτά είναι μαλακίες και στην πραγματικότητα υποκρισία. Αν πάλι είναι φίλοι κάποιου φίλου πες στον φίλο σου να πάτε όλοι μάζι κάπου. Θα έλεγα για καφέ αλλά είναι κάτι που επίσης δεν υποστηρίζω και απεχθάνομαι γιατί στην πραγματικότητα δεν έχεις ανάγκη μία καφετέρια να πληρώσεις για να κάνεις παρέα με κάποιους ή να γνωριστείς μαζί τους.

Τρίτον, τα συνεχόμενα κουίζ που κάνουν διάφοροι από εσάς κάνουν ( σσ: αν δεν κάνεις εσύ μην αρχίσεις να γκρινιάζεις "εγώ δεν κάνω" και τέτοια. ), αφορούν κυρίως εμπορικές προτιμήσεις. Σαφώς λοιπόν δε μ'αρέσει να τα βλέπω και πόσο μάλλον να μου τα στέλνουν φυσικά. Επίσης, σε αυτό το μέρος του κειμένου θα ήθελα να επισημάνω ότι δεν μπορώ να δέχομαι διάφορες προσκλήσεις για πράγματα που όσοι με ξέρετε γνωρίζετε ότι απεχθάνομαι και γενικότερα δεν τα γουστάρω.

Τέταρτον, η όλη φάση του ηλεκτρονικού φακελώματος μου τη σπάει και για αυτό δε θα συμμετάσχω άλλο εφόσον πλέον το γνωρίζω. Μπορεί να σας φαίνεται περιέργο όλο αυτό αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω για να σας το αποδείξω. Ο άνθρωπος είναι έρμαιο των επιλογών του.

Τέλος, μερικοί από εσας, θα λάβετε σε άλλο mail το msn μου. Όσοι από εσάς δεν τη λάβετε είτε θα την έχετε ήδη είτε η ήδη υπάρχουσα επικοινωνία μεταξύ μας μου αρκεί είτε δε γουστάρω να σας έχω στο msn. Στο κάτω κάτω, δική μου επιλογή είναι.

Τελειώνοντας θα ήθελα να σας πω πως το profile μου θα αλλοιωθεί στον μέγιστο βαθμό. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να ΜΗΝ ανεβάσετε φωτογραφίες που είμαι μέσα και σε περίπτωση που ανεβάσετε ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΚΑΝΕΤΕ TAG.

Αν και δεν μου προσφέρατε τίποτα από αυτό το site ευχαριστώ όσους ανταλλάξαμε 2 κουβέντες τουλάχιστον. Το προφίλ μου θα μείνει ενεργό για 24ώρες περίπου.

****** ******** " - 7 Αυγούστου 2009

Το όνομα έχει σβηστεί για ευνόητους προφανώς λόγους και ας μην είναι το πραγματικό μου.

Μεγάλη φυλακή...

Είναι μερικές φορές που το μυαλό χάνεται σε έναν πολύ κλειστό χώρο. Κλειστός χώρος και χάθηκε; Περίεργο... Κι όμως, πιστεύω πως το έχετε νιώσει και εσείς. Είναι το αίσθημα που σκέφτεσαι τόσα πολλά ή και λίγα αλλά να αισθάνεσαι σα να μη σε χωράει ο τόπος. Σα να πιέζεται το κεφάλι σου χωρίς να έχεις πονοκέφαλο. Αλλά να είναι τόσο ενοχλητικό αυτό. Σα να πας να πετάξεις και να σου έχουν δέσει το μυαλό με αλυσίδες. Εκείνες τις βαριές και σιδερένιες. Τον τελευταίο καιρό το αίσθημα αυτό γίνεται όλο και πιο έντονο.

Κάθε απόγευμα που θα βγω απ' τη φωλιά μου θα αισθανθώ καλύτερα. Για πόσο όμως; Μέχρι να συνειδητοποιήσω πως πάλι κάποιος με τραβάει. Κάποιος δε θέλει να είμαι εκεί. Κι όμως είμαι. Και τον πειράζει πολύ. Είναι περίεργος γιατί είναι παντού. Στοιχείωνει τους δρόμους μας. Βαδίζει μονίμως στη σκιά μας. Τι ξέρω όμως για αυτόν;

Τον έχουμε δει. Πολλές φορές. Είναι αυτός που μας κλείνει στους εαυτούς μας. Είναι αυτός που μας φοβερίζει να κάνουμε αυτά που θέλουμε. Και επειδή βαρέθηκα να το πηγαίνω σιγά σιγά. Αυτός είναι. Αυτός που δείχνω με το δάχτυλο χώρις πια να τον φοβάμαι. Που ξέρω ότι μπορεί να βρεθώ στα χέρια του και να συναντηθώ μαζί του πρόσωπο με πρόσωπο.

Είναι εκείνες οι φορές που γυρνάω στους δρόμους. Που είμαι ελεύθερος. Και σκέφτομαι μέσα στην ελευθερία μου, τι θα μπορούσα να κάνω παραπάνω. Όταν οι δρόμοι είναι πορτοκαλί από τις λάμπες. Όταν δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω. Και όμως φοβάμαι ότι μπορεί να με ακούσουν να σκέφτομαι. Γιατί είναι πάλι πίσω μου αυτός. Είναι εκείνες οι στιγμες που καταλαβαίνω ότι κινώ τις υποψίες. Και γιατί; Επειδή γυρνάω στους δρόμους; Μάλλον αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν πρέπει να γυρνάμε στους δρόμους. Γιατί; Δεν κάνω τίποτα κακό. Ούτε φασαρία ούτε τίποτα. Κι όμως κάνω.

Τριγυρνώντας στους δρόμους απλά κάνοντας βόλτα χωρίς να πηγαίνεις κάπου συγκεκριμένα σημαίνει ότι έχεις ξεφύγει από τη γραμμή τους. Είναι εκεί που δεν είσαι μέλος της κοινωνίας πια. Της δικής τους κοινωνίας όπου όλα ελέγχονται και αυτοί γνωρίζουν τα πάντα για τους από κάτω τους. Για αυτό θα τύχει να σου ζητήσουν ταυτότητα. Να δουν ποιος είναι αυτός ο τυπάς. Είναι εκεί που ενώ στην ουσία δεν τους βλάπτεις θα σε προκαλέσουν να κάνεις κάτι που είναι αξιόποινο σύμφωνα με τα χαρτιά τους. Και τότε θα σε κατηγορήσουν.

Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Και όσο δεν τους έχεις μπροστά σου να τους δεις, φοβάσαι ότι κάπου είναι. Αυτό μας έκαναν... Να μην εμπιστευόμαστε κανέναν. Γιατί μόνο έτσι θα επιβιώσουν. Γιατί αυτός είναι ο λόγος που ο καθένας που θα πάρει λίγη εξουσία στα χέρια του θα σε πατήσει κάτω. Για να μη του πάρεις τη θέση, γιατί θέλει να σε εκδικηθεί, γιατί ίσως με αυτόν τον τρόπο γιορτάζει την ανωτερότητά του από εμάς.

Και πάλι οι εικόνες στο μυαλό μου. Ένα μεγάλο άσπρο δωμάτιο είναι η ζωή πλέον. Σε κάθε γωνία και μία κάμερα να σε κοιτά. Και μέσα στο μυαλό σου ένας ανιχνευτής σκέψεων. Και είσαι καθισμένος σε μία γωνία σε αυτό το δωμάτιο. Και προσπαθείς να συγκρατηθείς. Να μη σε πάρουν οι σκέψεις σου και σε ακούσουν. Αλλά μέχρι πότε; Και είσαι και μόνος σου στο δωμάτιο. Σα λευκό κελί. Απομόνωση. Και αυτό είναι η ζωή. Ένα κλουβί που σε έχουν βάλει μέσα. Και σε παρακολουθούν. Να μην κάνεις τίποτα γιατί την έβαψες. Τρομοκρατία. Αυτό είναι. Αυτοί είναι. Αυτά μας κάνουν. Και ξέρετε κάτι; Έχεις δύο επιλογές. Ή να μείνεις για πάντα έτσι ή τουλάχιστον να χαρείς μερικά δευτερόλεπτα ελευθερίας πριν σε σταματήσουν βίαια.

Λοιπόν; Τι λες; Θα θυσιαστείς για την ελευθερία σου ή θα μείνεις στη γωνιά σου εγκλειστός;

Κάθε μέρα που περνά, αισθάνομαι αυτό το δωμάτιο να μικραίνει και να μακραίνει και τις κάμερες να έρχονται και πιο κοντά κάθε φορά. Ένα απολυταρχικό καθεστώς να δείχνει το πιο σκληρό προσωπό του κάθε μέρα και πιο πολύ. Αυτό που φοβάμαι είναι μη με σταματήσουν στη σκέψη και δεν προλάβω τα δευτερόλεπτα της ελευθερίας.

( Δεν ξέρω αν το έχω τελειώσει ακόμα. Θα το μάθουμε όμως. )

Καλοκαιριάτικα . . .

Καλημέρα!

Είμαστε πλέον στο τελευταίο 10ήμερο του Ιουλίου.

Αυτές τις μέρες όλοι αράζουν λίγο. Ο κόσμος παίρνει σιγά σιγά τις άδειές του και φεύγει. Πάει διακοπές. Αφού πέρασε ένας χρόνος από τις προηγούμενες πρέπει να ξεκουραστεί μερικές μέρες. Τι συμβαίνει όμως αυτό το καλοκαίρι;

Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν τρέχουν θέματα με τους μετανάστες. Πριν από λίγες μέρες εκκενώθηκε και κάηκε ο καταυλισμός των μεταναστών στην Πάτρα. Πριν από πολύ λίγες μέρες εκκενώθηκε το παλιό εφετείο στην Αθήνα που χρησιμοποιούσαν οι μετανάστες ως κατοικία. Επίσης, γίνονται απανωτές επιχειρήσεις κατά μεταναστών. Αυτές που είναι γνωστές με το όνομα "σκούπα". Επιπλέον των δυνάμεων καταστολής και επιβολής της εξουσίας, ομάδες παρακρατικών κάνουν περιπολίες θανάτου με στόχο τους μετανάστες και ακόμα άτομα που δεν τους αρέσει η φάτσα τους. Ίσως το "περιπολίες θανάτου" να ακούγεται ακραίο αλλά ισχύει.

Πέραν του θέματος μετανάστες. Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, που συνελήφθει στην εξέγερση του Δεκέμβρη, συνεχίζει να είναι προφυλακισμένος από τις 22 Δεκέμβρη. Η απόφαση του συμβουλίου πλημμελειοδικών, η ήδη 6μηνη φυλάκισή του να παρατάθεί σε άλλους 6 μήνες διότι "τραυμάτισε τη δημοκρατία". Πρέπει να σημειωθεί ότι βρίσκεται στη φυλακή με μαρτυρίες 2 ματατζίδων. Επίσης πολύ σημαντικό είναι ότι από τις 10 Ιουλίου ο Θ.Ηλιόπουλος έχει ξεκινήσει απεργία πείνας. Σε κίνηση αλληλεγγύης οι κρατούμενοι απέχουν από το συσσίτιο.

Ως αντίδραση, συνεχείς βομβιστικές επιθέσεις λαμβάνουν χώρα σε διάφορες πόλεις. Δεν ξέρω πόσα από αυτά είπαν οι ειδήσεις στα κανάλια. Και να τα είπαν τα άλλαξαν. Προκύρηξη από τη "Συνωμοσία Πυρήνες Της Φωτιάς - Φράξια Μηδενιστών" κόφτηκε και ράφτηκε στα μέτρα των συμφερόντων του Mega.

Αυτά είχα να πω.

Ένα μήνυμα...

Όσο περνά ο καιρός, όσο περνούν οι εποχές, τα πράγματα χειροτερεύουν. Δεν ξέρεις από που, και πού να κρυφτείς...

Η πόλη πρέπει να καεί. Και μαζί της, όλοι όσοι θέλουν το κακό μας. Μαζί της όλοι όσοι φροντίζουν για αυτό. Τότε πιστεύω θα περάσουμε ώρες κοιτώντας τις φλόγες και τους καπνούς. Θα επικρατήσει μια περίεργη ησυχία. Παρά του υπάρχοντος θορύβου, θα υπάρχει ησυχία. Και τότε θα αρχίσει να βρέχει. Να βρέχει χωρίς μεγάλη ένταση. Οι σταγόνες ίσα ίσα θα πέφτουν πάνω στο έδαφος. Και τότε θα ξεκινήσουμε το δρόμο για κάποιο στέγαστρο. Τα καταφέραμε. Ας ξεκουραστούμε σήμερα. Αύριο θα φτιάξουμε τον κόσμο μας.

Και έτσι ελπίζω πως θα γίνουν τα πράγματα. Και ο άνθρωπος θα πατάει στα πόδια του και ποτέ ξανά σε άλλον άνθρωπο. Μέχρι τη δύση της αθλιότητας που επικρατεί ας παλέψουμε. Και κάποτε θα φτάσει η ανατολή. Η αυγή ενός δικού μας κόσμου.

Φυλακισμένοι της καφετέριας

Ίσως τελικά το μόνο που θέλω να κάνω είναι να σας κράξω, να σας βρίσω και άλλα τέτοια. Έχω αρχίσει να μην αντέχω τον κόσμο που είναι γύρω μου. Αυτούς κυρίως που νομίζουν πως είναι ελεύθεροι μέσα στη φυλακή τους. "Περνάμε καλά, πίνουμε τον καφέ μας, γκομενάκια τριγύρω, η καφετέρια τα σπάει(!)" συχνές εκφράσεις. Είμαστε σαν τα αντικείμενα. Μου ήρθε ένα παράδειγμα τώρα. Σαν το ψωμί. Γεννιόμαστε, μας αλέθουν, μας ζυμώνουν, μας ψήνουν, μας πουλάνε, μας τρώνε και μπορεί να μας πετάξουν κιόλας αν δεν είμαστε νόστιμοι!
Αν το καλοσκεφτείς...έτσι είναι. Εκτός αν καταφέρεις και γίνεις φούρναρης! Τότε δε θα είσαι άνθρωπος αλλά τέλος πάντων. Δε λέω, πολύ χρήσιμο το ψωμί. Αλλά το κανονικό ψωμί. Μάλλον λοιπόν θα γίνουμε ζυμαρούληδες σαν αυτούς που διαφήμιζαν πιο παλιά.
Ένας καφές ας πούμε δεν είναι ανάγκη να τον πληρώνεις από 2,50€ μέχρι 4,00€ (ελπίζω να μην ανέβηκε κι άλλο). Μπορείς να φτιάξεις καφέ και να αράξεις στην παραλία, στην πλατεία, στο πάρκο, σε πολλά μέρη πάντως που σίγουρα έχει κόσμο. Επίσης κάτι που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί αναζητάτε καφετέριες με κόσμο από τη στιγμή που δεν πρόκειται να μιλήσετε και σε κάποιον άλλο εκτός από την παρέα σας. Ειλικρινά, θα ήθελα κάποιος να μου το εξηγήσει. Μήπως εν τέλει ο καφές σε μία καφετέρια είναι κάποιου είδους κοινωνικό ναρκωτικό; Πιο παλιά στα καφενεία (καφενέδες για τους πιο μερακλήδες), γνωριζόντουσαν όλοι μεταξύ τους. Θα μου πείτε, κλειστές κοινωνίες, χωριά κλπ. Πέρνα έξω από ένα καφενέ και δες αν γνωρίζονται σήμερα οι παρευρισκόμενοι μεταξύ τους.
Αυτή η ώθηση προς την κοινωνικοποίηση του ανθρώπου μέσω μηχανισμών διασκέδασης και ψυχαγωγίας οδηγεί περισσότερο στην απομόνωση ανθρώπων που δε συμμετέχουν σε αυτή με αποτέλεσμα να υπάρχει μια παρακίνηση και ένας εξαναγκασμός αυτών στη συμμετοχή τους τελικά με το φόβο ότι μπορεί να μείνουν μόνοι τους. Στην ουσία λοιπόν οι μηχανισμοί αυτοί δημιουργούν ανασφάλειες στους μη συμμετέχοντες για να τους φέρουν στη θέση του πελάτη. Αυτό φυσικά δεν έχει κάποιο αντίκτυπο στα άτομα που πάνε σε καφετέριες ήδη διότι είναι ήδη πελάτες και χαμογελαστά κοινωνικοποιημένα όντα. Είναι από αυτά τα άτομα που μπορεί να φρικάρουν αν τους προτείνεις βόλτα που δε θα καταλήξει σε καφετέρια. Επίσης τα ίδια άτομα νιώθουν σα να τους στερείς την έξοδο τους αν τελικά αποφασίσουν να μην πάνε στο cafe-bar για να έρθουν μαζί σου!
Το χειρότερο όμως είναι ενώ θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους στην πραγματικότητα αγνοούν το ότι είναι σε μία υποσυνείδητη φυλακή που δεν τους επιτρέπει να κάνουν κάτι άλλο πέρα από το να καταναλώνουν κάθε είδους προϊόν. Η πλάκα είναι ότι όλο αυτό είναι μια αλυσίδα πολύπλοκη αρκετά. Είμαστε προϊόντα που καταναλώνουν προϊόντα. Δηλαδή, γεννιόμαστε, αγοράζουμε, μας πουλάνε και μας αγοράζουνε, και όλο αυτό έχει γίνει με τρόπο που να έχουμε μόνο εμείς ανάγκη. Αλήθεια, γιατί; Και πώς θα μπορούσαμε να το σταματήσουμε όλο αυτό το σκηνικό;

Θα τα ξαναπούμε...

Ποιος φταίει;

Δυστυχώς μια εισαγωγή που ήθελα να γράψω για τα παρακάτω δεν μου "βγήκε" και επειδή ήθελα να μιλήσω σα να βιαζόμουν να φωνάξω όπως αυτός που παλεύει για κάτι καλύτερο αλλά τον φυλακίζουν σας τα γράφω στα γρήγορα.

Θέλει σκέψη για να μιλήσουμε. Θέλει επεξεργασία των λέξεων, των φράσεων και των προτάσεων για να καταλάβει κανείς την ιδέα του ομιλούντα, το λόγο που γράφει κάποιος. Ότι κάτι μας προκάλεσε ενθουσιασμό δε σημαίνει ότι μας άλλαξε τη ζωή μας ή τον τρόπο σκέψης μας. Τα λόγια που διαβάσαμε και ακούσαμε που ήταν τόσο όμορφα στα μάτια μας και στα αυτιά μας δεν είναι πάντα ψυχαγωγία. Ένα τραγούδι δεν είναι μόνο τέχνη. Ένα ποίημα δεν είναι μόνο τέχνη. Μία θεατρική παράσταση δεν είναι ψυχαγωγία. Μία ταινία δεν είναι μόνο ψυχαγωγία. Δεν πρέπει να μένουμε στον τραγουδιστή, τον ποιητή, το ζωγράφο, τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες. Γιατί έχουμε πάψει να βλέπουμε μακριά παρά μόνο μπροστά μας; Γιατί τόσες μέρες στη δουλειά να μας παίρνουν τη ζωή; Γιατί να πρέπει να ζούμε σε ένα κόσμο που βολεύει κάποιους άλλους ενώ μένουμε και εμείς εδώ; Γιατί να παρακολουθούμε την τηλεόραση μας ενώ μπορούμε να κάνουμε τόσα άλλα πράγματα και κυρίως να γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους; Γιατί έχουμε ξεχάσει ή δεν ξέρουμε καν πως λέγεται αυτός που μένει δύο ορόφους από πάνω μας; Αλήθεια, του μιλήσαμε ποτέ; Είμαστε ξένοι για αυτούς, είναι ξένοι για εμάς. Απομόνωση. Απομόνωση; Τι απομόνωση; Σε φυλακές είμαστε; Γεννηθήκαμε σε μία φυλακή; Ζούμε σε μία φυλακή; Μα πώς; Εγώ δεν ήθελα να είμαι έτσι. Αλλά πότε με ρώτησε κάποιος πώς θέλω να ζήσω; Δε με ρώτησε. Ποτέ, κανείς. Ήταν χρόνια πριν γεννηθώ που κάποιοι αποφάσισαν πως έκαναν το σωστό. Έτσι φαινόταν τουλάχιστον. Μα πλέον φαίνεται ξεκάθαρα τι έγινε. Κάποιοι δεν ήταν και τόσο σοβαροί στις επιλογές τους με αποτέλεσμα αυτό που είπαν για καλό να γυρίσει να τους κυνηγήσει και να κυνηγά πλέον και μένα. Δε σκεφτήκατε ότι θα γεννηθούμε; Εσάς ρωτάω. Γιατί εσείς φταίτε. ΕΣΕΙΣ. Γιατί φερθήκατε πιο ανόητα από ένα παιδί. Γιατί φοβηθήκατε να αναλάβετε ευθύνες και τις δώσατε αλλού. Και βλέπουμε που τις δώσατε. Και δε φτάνουν αυτά. Μας βρήζετε κίολας. Που προσπαθούμε να αλλάξουμε τα χάλια σας. Να διώξουμε την εκμετάλλευση από πάνω μας. Ότι κάνατε λάθος θέλουμε να το αλλάξουμε και θα το κάνουμε. Είτε είστε μαζί μας είτε όχι. Και στο κάτω κάτω αφού σας αρέσει που είστε παθητικοί θεατές της ζωής μη μας κρίνετε. Είστε αρκετά μεγάλοι για να καταλάβετε. Και ίσως τελικά να είναι κρίμα που θα διαβάσουν τα παραπάνω λίγοι άνθρωποι.

Ας μην ξεχνάμε πως όλοι μα όλοι έχουμε τον ίδιο προορισμό απλά διαφορετική πορεία. Ας την κάνουμε πιο ευχάριστη...

...λουλούδια :)