Τα μάθαμε;

Να 'μαστε λοιπόν, η περίοδος της αξιολόγησης ξεκίνησε. Η επίσημη, γιατί μόνο οι μαθητοφοιτητές αξιολογούνται επίσημα. Μία σειρά από διαγωνίσματα, από γραπτά, από ελέγχους γνώσεων.

Δεν είναι αδικία η συγκεκριμένη κατάσταση. Αλλά μέσα στα ιδρύματα δεν θα ήταν πιο ωραίο να υπάρχει κάτι πιο ζωντανό; Υποτίθεται πως μαθαίνουμε ένα τρόπο να σκεφτόμαστε για να λύνουμε κάποια προβλήματα. Θα ρωτούσα : γιατί να μη μαθαίνουμε για τον τρόπο που θα μάθουμε να σκεφτόμαστε. Μας δίνουν βασικές γνώσεις. Μαθαίνουμε ένα τρόπο σκέψης. Τον μαθαίνουμε απ'έξω όμως.

Έτσι χάνουμε την όλη ουσία των σπουδών μας. Βγαίνουμε μηχανές. Έχουμε χάσει ήδη, πριν μπούμε στα πανεπιστήμια, την θέληση να ψάξουμε, να βρούμε, να ανακαλύψουμε τον κόσμο, να γίνουμε μικροί εξερευνητές. Πόσοι από εμάς θέλουν να ψάξουν και να αποδείξουν, έτσι για πλάκα, κάτι που έχουμε μάθει και ισχύει; Για τον χαβαλέ και μόνο! Πολλοί ή λίγοι; Λίγοι...

Η παιδεία που μας βάζει σε ένα τρόπο σκέψης, η ίδια μας στρέφει εναντίον της. Μας ζητά να επιχειρηματολογίσουμε για το ότι δεν είναι καλή για εμάς! Το ωραίο είναι πως ζητούν τεκμήρια και αποδεικτικά στοιχεία αρκετές φορές. Τόσος ντόρος και τίποτα; Μήπως ο τρόπος αυτός είναι κάτι τέτοιο; Πίστευε και μη ερεύνα; Μυστικοπάθεια και σκοταδισμός; Τι ζούμε; Που περιμένουμε να φτάσουμε; Αντίδραση;

Μάθαμε από τα πολύ παλιά χρόνια να μιλάμε, να συζητάμε, να ανταλλάσουμε απόψεις με ποικίλα θέματα. Οι ορολογίες εξελίχθηκαν. Λέξεις φτιαχτές. Έξω από τη ζωή. Λέξεις που φτιάχτηκαν με βάση αντικείμενα. Και όλα κινούνται γύρω από αυτά. Τόσο μπερδεμένα και πολύπλοκα όλα τους. Χίλιες λέξεις, περιγραφή για μία κατάσταση. Ποιος, πού, τι και πότε; Κάναμε την επικοινωνία μας λέξεις του καναπέ. Καθόμαστε, λέμε και τίποτα δεν κάνουμε.

Και όλα αυτά γιατί; Για να μιλάμε από τους καναπέδες για τη κακή κατάσταση της παιδείας; Της οικονομίας; Να λέμε πως δεν αντιδρά κανείς; Μάθαμε να καταπίνουμε αμάσητα αυτά που μας σερβίρουν για γνώση. Πολλές φορές μάλιστα πληρώνουμε για αυτήν. Ας μάθουμε να μαθαίνουμε! Να ψάχνουμε! Να κοιτάμε παντού! Να παρατηρούμε την ζωή και όχι την καθημερινότητα.

Αν ήταν να ασχοληθώ με την παιδαγωγία θα ήθελα να περάσω πρώτα από όλες τις τάξεις των σχολείων και μετά να γίνω δάσκαλος. Θα μάθαινα περισσότερα από όσα ήδη θα ήξερα. Αν ήταν να γίνω άνθρωπος θα άκουγα τη φύση και όχι τα μηχανάκια. Δυστυχώς όμως, τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα κυριαρχούν. Η φύση χάνεται. Το κακό είναι ότι θα χαθεί μαζί με τον άνθρωπο. Και όταν λέω άνθρωπος εννοώ τον άνθρωπο και όχι το ζωντανό οργανισμό.

Σε τι λοιπόν οφείλει η αξιολόγηση στα κρίσιμα στάδια των ηλικιών 2-25; Μάλλον στο να μας κόβει τα φτερά.Και τα φτερά δύσκολα φτιάχνονται...

Ας ήταν η ζωή μας ανθρώπινη και όχι μηχανική. Ας έψαχνε η μάνα το παιδί που άργησε να γυρίσει σπίτι και να μην είχε κινητό. Αλήθεια, φανταστήκατε ποτέ ένα κόσμο χωρίς τηλέφωνο; Ένα κόσμο που θα υπάρχουν μόνο οι γύρω σου. Μικρές κοινωνίες χωρίς να υπάρχουν διαξιφισμοί λόγω συμφερόντων. Ένα κόσμο χωρίς απληστία. Χωρίς άγχος. Χωρίς μηχανάκια. Χωρίς εξετάσεις! ;)