Που είμαστε;

Είμαστε πλέον στο πουθενά. Ένα πουθενά που πλέον είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως καταλήξαμε. Πως φτάσαμε ως εδώ. Πολλά χρόνια έχουν περάσει απο τότε που πηγαίναμε σχολεία και είμασταν κάπως ξέγνοιαστοι. Με το δίκιο μας. Και μετά φοιτητική ζωή. Όπως και να έχει αυτή. Μερικές στιγμές πριν φτάσουμε στο πουθενά. Λίγο καιρό πριν πέσει μπροστά στα μάτια μας η ζωή και σκοτωθεί στην καθημερινότητα. Εκείνες τις μέρες που το φως του ήλιου δε σε κουράζει ακόμα.

Και τώρα στο πουθενά. Ο καθένας βιώνει την καθημερινότητά του. Μοναχός του περνά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Ακόμα και οικογένεια να έχει, μόνος του είναι. Ο καθένας τις υποχρεώσεις του. Υποχρεώσεις... Τι είναι αυτό που είσαι αναγκασμένος να κάνεις, μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό και αν δεν το κάνεις θα έχεις μπελάδες νομικούς και άλλους; Υποχρεώσεις. Ένα κάρο υποχρεώσεις που σε φορτώνουν για να συνεχίσουν να υπάρχουν αυτοί που στις φορτώνουν. Αποχή. Αποχή από κάθε τι άχρηστο και επιβαρυντικό για τον καθένα μας. Λύση; Όχι, δεν είναι η λύση αυτή. Αυτή είναι η αρχή. Η αρχή του τέλους τους. Ποιανού τέλους μωρέ;

Σιγά, μάθαμε τις λέξεις. Επανάσταση, αντίσταση. Και άλλες. Ποτέ δεν τις κάναμε πράξη. Κάποιοι μιλάνε για κάποια γεγονότα που έχουν σχέση με αυτές τις λέξεις. Αλλά ποτέ δεν πήραν τη βαριοπούλα να σπάσουν τον τοίχο, το αλυσοπρίωνο να κόψουν τα σίδερα. Να διαλύσουν τη φυλακή που ζούνε και αυτοί. Και πλέον είμαστε στο πουθενά. Ούτε καν στο έλεος κάποιου. Δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα γιατί έχει ακριβούς φόρους...