Φυλακισμένοι της καφετέριας

Ίσως τελικά το μόνο που θέλω να κάνω είναι να σας κράξω, να σας βρίσω και άλλα τέτοια. Έχω αρχίσει να μην αντέχω τον κόσμο που είναι γύρω μου. Αυτούς κυρίως που νομίζουν πως είναι ελεύθεροι μέσα στη φυλακή τους. "Περνάμε καλά, πίνουμε τον καφέ μας, γκομενάκια τριγύρω, η καφετέρια τα σπάει(!)" συχνές εκφράσεις. Είμαστε σαν τα αντικείμενα. Μου ήρθε ένα παράδειγμα τώρα. Σαν το ψωμί. Γεννιόμαστε, μας αλέθουν, μας ζυμώνουν, μας ψήνουν, μας πουλάνε, μας τρώνε και μπορεί να μας πετάξουν κιόλας αν δεν είμαστε νόστιμοι!
Αν το καλοσκεφτείς...έτσι είναι. Εκτός αν καταφέρεις και γίνεις φούρναρης! Τότε δε θα είσαι άνθρωπος αλλά τέλος πάντων. Δε λέω, πολύ χρήσιμο το ψωμί. Αλλά το κανονικό ψωμί. Μάλλον λοιπόν θα γίνουμε ζυμαρούληδες σαν αυτούς που διαφήμιζαν πιο παλιά.
Ένας καφές ας πούμε δεν είναι ανάγκη να τον πληρώνεις από 2,50€ μέχρι 4,00€ (ελπίζω να μην ανέβηκε κι άλλο). Μπορείς να φτιάξεις καφέ και να αράξεις στην παραλία, στην πλατεία, στο πάρκο, σε πολλά μέρη πάντως που σίγουρα έχει κόσμο. Επίσης κάτι που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί αναζητάτε καφετέριες με κόσμο από τη στιγμή που δεν πρόκειται να μιλήσετε και σε κάποιον άλλο εκτός από την παρέα σας. Ειλικρινά, θα ήθελα κάποιος να μου το εξηγήσει. Μήπως εν τέλει ο καφές σε μία καφετέρια είναι κάποιου είδους κοινωνικό ναρκωτικό; Πιο παλιά στα καφενεία (καφενέδες για τους πιο μερακλήδες), γνωριζόντουσαν όλοι μεταξύ τους. Θα μου πείτε, κλειστές κοινωνίες, χωριά κλπ. Πέρνα έξω από ένα καφενέ και δες αν γνωρίζονται σήμερα οι παρευρισκόμενοι μεταξύ τους.
Αυτή η ώθηση προς την κοινωνικοποίηση του ανθρώπου μέσω μηχανισμών διασκέδασης και ψυχαγωγίας οδηγεί περισσότερο στην απομόνωση ανθρώπων που δε συμμετέχουν σε αυτή με αποτέλεσμα να υπάρχει μια παρακίνηση και ένας εξαναγκασμός αυτών στη συμμετοχή τους τελικά με το φόβο ότι μπορεί να μείνουν μόνοι τους. Στην ουσία λοιπόν οι μηχανισμοί αυτοί δημιουργούν ανασφάλειες στους μη συμμετέχοντες για να τους φέρουν στη θέση του πελάτη. Αυτό φυσικά δεν έχει κάποιο αντίκτυπο στα άτομα που πάνε σε καφετέριες ήδη διότι είναι ήδη πελάτες και χαμογελαστά κοινωνικοποιημένα όντα. Είναι από αυτά τα άτομα που μπορεί να φρικάρουν αν τους προτείνεις βόλτα που δε θα καταλήξει σε καφετέρια. Επίσης τα ίδια άτομα νιώθουν σα να τους στερείς την έξοδο τους αν τελικά αποφασίσουν να μην πάνε στο cafe-bar για να έρθουν μαζί σου!
Το χειρότερο όμως είναι ενώ θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους στην πραγματικότητα αγνοούν το ότι είναι σε μία υποσυνείδητη φυλακή που δεν τους επιτρέπει να κάνουν κάτι άλλο πέρα από το να καταναλώνουν κάθε είδους προϊόν. Η πλάκα είναι ότι όλο αυτό είναι μια αλυσίδα πολύπλοκη αρκετά. Είμαστε προϊόντα που καταναλώνουν προϊόντα. Δηλαδή, γεννιόμαστε, αγοράζουμε, μας πουλάνε και μας αγοράζουνε, και όλο αυτό έχει γίνει με τρόπο που να έχουμε μόνο εμείς ανάγκη. Αλήθεια, γιατί; Και πώς θα μπορούσαμε να το σταματήσουμε όλο αυτό το σκηνικό;

Θα τα ξαναπούμε...