Δυστυχώς μια εισαγωγή που ήθελα να γράψω για τα παρακάτω δεν μου "βγήκε" και επειδή ήθελα να μιλήσω σα να βιαζόμουν να φωνάξω όπως αυτός που παλεύει για κάτι καλύτερο αλλά τον φυλακίζουν σας τα γράφω στα γρήγορα.
Θέλει σκέψη για να μιλήσουμε. Θέλει επεξεργασία των λέξεων, των φράσεων και των προτάσεων για να καταλάβει κανείς την ιδέα του ομιλούντα, το λόγο που γράφει κάποιος. Ότι κάτι μας προκάλεσε ενθουσιασμό δε σημαίνει ότι μας άλλαξε τη ζωή μας ή τον τρόπο σκέψης μας. Τα λόγια που διαβάσαμε και ακούσαμε που ήταν τόσο όμορφα στα μάτια μας και στα αυτιά μας δεν είναι πάντα ψυχαγωγία. Ένα τραγούδι δεν είναι μόνο τέχνη. Ένα ποίημα δεν είναι μόνο τέχνη. Μία θεατρική παράσταση δεν είναι ψυχαγωγία. Μία ταινία δεν είναι μόνο ψυχαγωγία. Δεν πρέπει να μένουμε στον τραγουδιστή, τον ποιητή, το ζωγράφο, τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες. Γιατί έχουμε πάψει να βλέπουμε μακριά παρά μόνο μπροστά μας; Γιατί τόσες μέρες στη δουλειά να μας παίρνουν τη ζωή; Γιατί να πρέπει να ζούμε σε ένα κόσμο που βολεύει κάποιους άλλους ενώ μένουμε και εμείς εδώ; Γιατί να παρακολουθούμε την τηλεόραση μας ενώ μπορούμε να κάνουμε τόσα άλλα πράγματα και κυρίως να γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους; Γιατί έχουμε ξεχάσει ή δεν ξέρουμε καν πως λέγεται αυτός που μένει δύο ορόφους από πάνω μας; Αλήθεια, του μιλήσαμε ποτέ; Είμαστε ξένοι για αυτούς, είναι ξένοι για εμάς. Απομόνωση. Απομόνωση; Τι απομόνωση; Σε φυλακές είμαστε; Γεννηθήκαμε σε μία φυλακή; Ζούμε σε μία φυλακή; Μα πώς; Εγώ δεν ήθελα να είμαι έτσι. Αλλά πότε με ρώτησε κάποιος πώς θέλω να ζήσω; Δε με ρώτησε. Ποτέ, κανείς. Ήταν χρόνια πριν γεννηθώ που κάποιοι αποφάσισαν πως έκαναν το σωστό. Έτσι φαινόταν τουλάχιστον. Μα πλέον φαίνεται ξεκάθαρα τι έγινε. Κάποιοι δεν ήταν και τόσο σοβαροί στις επιλογές τους με αποτέλεσμα αυτό που είπαν για καλό να γυρίσει να τους κυνηγήσει και να κυνηγά πλέον και μένα. Δε σκεφτήκατε ότι θα γεννηθούμε; Εσάς ρωτάω. Γιατί εσείς φταίτε. ΕΣΕΙΣ. Γιατί φερθήκατε πιο ανόητα από ένα παιδί. Γιατί φοβηθήκατε να αναλάβετε ευθύνες και τις δώσατε αλλού. Και βλέπουμε που τις δώσατε. Και δε φτάνουν αυτά. Μας βρήζετε κίολας. Που προσπαθούμε να αλλάξουμε τα χάλια σας. Να διώξουμε την εκμετάλλευση από πάνω μας. Ότι κάνατε λάθος θέλουμε να το αλλάξουμε και θα το κάνουμε. Είτε είστε μαζί μας είτε όχι. Και στο κάτω κάτω αφού σας αρέσει που είστε παθητικοί θεατές της ζωής μη μας κρίνετε. Είστε αρκετά μεγάλοι για να καταλάβετε. Και ίσως τελικά να είναι κρίμα που θα διαβάσουν τα παραπάνω λίγοι άνθρωποι.
Ας μην ξεχνάμε πως όλοι μα όλοι έχουμε τον ίδιο προορισμό απλά διαφορετική πορεία. Ας την κάνουμε πιο ευχάριστη...
...λουλούδια :)
