Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Το παρόν κλείνει...

... μόνο αυτές οι λέξεις θα θυμίζουν πως κάτι πέρασε από εδώ. Σαν τη σκουριασμένη ταμπέλα έξω από ένα εγκαταλελειμένο εργοστάσιο...

Εδώ δε θα υπάρξει τίποτε πια... η συνέχεια θα είναι...


... εδώ: https://ektos8ematos.wordpress.com/


...ASXETOS

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Μετακόμηση και άντε γεια!

Ξέρετε τι; Μετακόμησε το blog. Άντε, τα λέμε...



*Το παρόν θα μείνει ως έχει για αρχειακούς λόγους, για να δοθεί η ευκαιρία να τρολλάρει ο καθένας ότι θέλει μέχρι τις 21-03-2011. Αν δεν αφαιρεθεί εκείνη τη μέρα μάλλον το κράτος θα αποφάσισε να κάνει μια έξτρα μαλακία.
**Όλα έχουν μεταφερθεί στο καινούργιο ιντερνετικό ράφι.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Όλα καταγράφονται ( δηλαδή επίσημα κιόλας )

Ένα νέο Σ/Ν προβλέπει την καταγραφή όλων των επικοινωνιών μας ( ίντερνετ, κινητά ( επίσημα πλέον ) , σταθερά ) καθώς και των συνευρέσεων σε ελεύθερους δημόσιους χώρους. Για το πρώτο μέρος, αυτό της ιντερνετικής επικοινωνίας, αφού υπάρχουν τόσο τα μέσα όσο και οι δυνατότητες, είναι καιρός να τους κάνουμε τη ζωή τόσο δύσκολη όσο κάνουν αυτοί τις δικές μας.

Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να ενημερωθούμε για την κρυπτογράφηση των διαδικτυακών μας δεδομένων, να γνωρίζουμε τα βασικά στο πως μπορούμε να αποφύγουμε αυτές τις καταγραφές ώστε να μην είναι έγκυρες μέχρι κάποιον βαθμό και γενικότερα το πως μπορούμε να κρατάμε την ιδιοτικότητά μας στο ίντερνετ ανάμεσα σε μας και αυτούς που θέλουμε.

Όπου επεμβαίνει το κράτος, μόνο για καλό δεν είναι. Ας βάλουμε τις διαδικτυακές μας κουκούλες και ας χαόσουμε τους κυβερνόμπατσους όσο πιο πολύ γίνεται.

Πρόγραμμα κρυπτογράφησης δεδομένων και emails:
OpenPGP, και googlάρουμε "encryption", "email encryption".

Ψάξτε, ενημερωθείτε και θα τα ξαναπούμε για κάτι πιο ολοκληρωμένο.

Υ.Γ.: Τις επικοινωνίες μας δεν τις κρύβουμε γιατί φοβόμαστε ότι λέμε κάτι "παράνομο" αλλά γιατί κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ελέγχει και να γνωρίζει τον κοινωνικό κύκλο του καθενός μας και της καθεμιάς μας.

Για την ψηφιακή αυτονομία! ( Θέλει πολύ κουβέντα κι αυτό. )

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Μετακόμιση ή όχι;

Κατόπιν ωρίμου σκέψεως (!!!) και λοιπών στοχασμών (???), το blog λέει να μετακομίσει στο wordpress.com . Λόγοι; Πολλοί και διάφοροι! Η τελική απόφαση εξαρτάται από μια πολύ σημαντική λεπτομέρια. Πρέπει, λοιπόν, να παρθεί απόφαση για το αν η παυλίτσα ανάμεσα στο "ektos" και το "8ematos" είναι σημαντική για το blog!

Μέσα σε τέτοια σύγχυση προς το παρόν γίνεται η εξευρεύνηση του wordpress.com !

Νεότερα, σύντομα!

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

Ερωτήματα και σκέψεις πάνω σε αυτά

Από τι θέλουν να απαλλαγούν; Αυτοί που παλεύουν για κάτι, τι δεν τους αρέσει και φωνάζουν συνέχεια; Γιατί κλείνουν οι δρόμοι κάθε λίγο και λιγάκι και δεν μπορούν κάποιοι άλλοι να πάνε στη δουλειά τους; Γιατί αντί να φωνάζει μόνο ο κόσμος, υπάρχουν και κάποιοι με τις γνωστές μολότοφ που τις πετάνε "όπου" βρουν; Τι θέλει ο κόσμος που φωνάζει, καίει, σπάει; Ο κόσμος που επιτίθεται στους μπάτσους; Γιατί λέει τους αστυνομικούς μπάτσους;

Πολλά ερωτήματα, ε;

Κάθε φορά, που κλείνει ο δρόμος, τουλάχιστον στην προ-Δ.Ν.Τ. εποχή περισσότερο, υπάρχει κόσμος που αγανακτά για το ότι οι δρόμοι είναι κλειστοί, πως θα πάει στη δουλειά του και άλλα τέτοια σχετικά.

Έχει λεχθεί παλιότερα, πως για τις φωτιές εντός πόλης, υπάρχουν περισσότερες αντιδράσεις από ότι για αυτές εκτός πόλης, δηλαδή τα δάση.

Ας το πάρουμε κάπως μαθηματικά το θέμα. Υπάρχει μια κατάσταση, απαράδεκτη, γενιά των 700 ευρώ κ.τ.λ. , σύνταξη στο "αν ζήσεις θα την πάρεις", υγεία σε ράντζα και άλλα τέτοια κοινωνικά.

Ο καπιταλισμός βασίζεται στη διακίνηση του χρήματος. Γενικά, το χρήμα πρέπει να κυκλοφορεί. Από εκεί, έρχονται οι εκατοντάδες διαφημίσεις για ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, που μερικές φορές δε τις χρειάζεται κανείς, διαφημίσεις αυτοκινήτων, του στυλ "είσαι βλάκας αν δεν έχεις αυτό το αμάξι", και πολλά ακόμα καλούδια που μπορεί να μάθει κανείς για αυτά από την τηλεόραση, ανά 15 με 20 λεπτά και για περίπου 5 λεπτά συνεχόμενα, από το ραδιόφωνο με διαφορετικές συχνότητες ανά σταθμό, από τα κουλ περιοδικά που έχουν τα πάντα για τα τελευταία gadgets αξεσουάρ και διάφορα μικρά χρήσιμα πράγματα όπως "κρατήστε τον καφέ σας ζεστό μέσω USB", "βράστε τα αυγά σας με το αυγουλοθερμόμετρο" και κάτι τέτοια. Ακόμα και αν δεν έχει κάποιος επαφή με όλα αυτά, οι γιγαντοαφίσες θα βοηθήσουν!

Όλοι είναι χρήστες κάποιων νόμιμων ναρκωτικών. Είτε σε μεγάλο, είτε σε μικρό βαθμό. Καφές, τσιγάρα, αλκοόλ. Χωρίς καφέ δεν μπορείς να ξυπνήσεις, χωρίς αλκοόλ δε θα διασκεδάσεις, χωρίς τσιγάρα δε θα περάσει η ώρα. Βέβαια, σε καμιά περίπτωση δεν είναι μόνο αυτοί οι συσχετισμοί. Ο καθένας έχει το δικό του λόγο. Ναρκομανείς. Όσοι παίρνουν ναρκωτικές ουσίες, που σύμφωνα με τη νομοθεσία είναι παράνομες, χαρακτηρίζονται ναρκομανείς. Οι προαναφερθέντες, είναι "υγιή" άτομα. Και να ο πρώτος διαχωρισμός. Δε θα αναπτυχθεί άλλο το θέμα, απλά θα αναφερθεί το εξής: μπορεί ο χρήστης ηρωίνης να μην μπορεί να δουλέψει, αλλά ο χρήστης κοκαΐνης μπορεί να το κάνει αρκεί να έχει τη δόση του μαζί. Αυτό νομιμοποιεί την κοκαΐνη στα μάτια σας; Από τη στιγμή που νομιμοποιείτε ηθικά τους χρήστες με βάση την παραγωγικότητά τους, είστε ότι είναι και τα αφεντικά.

Άρα, λοιπόν, καλά κάνουν και πετάνε στα σκουπίδια όσους πλέον δε μπορούν να δουλέψουν δίνοντάς τους μια σύνταξη πείνας. Αφού δεν παράγουν έργο δε χρειάζονται και καύσιμα. Να και ένα από τα πράγματα που δεν αρέσει σε όσους φωνάζουν. Φυσικά, και προηγουμένως συναντήθηκε κάτι που δεν αρέσει στον κόσμο που φωνάζει. Ο κοινωνικός ρατσισμός που προκύπτει από την αυτοδιαχείριση του σώματος με τρόπο που δεν νομιμοποιείται ηθικά ή, για να ειπωθεί καλύτερα, νομικά, εφόσον οι νόμοι, όπως περνάνε από την τηλεόραση στα μυαλά των τηλεθεατών, πείθουν αυτούς για την ηθική τους.

Και οι μολότοφ που πέφτουν; Αλήθεια, γιατί καίνε την Αθήνα; Αρχικά, ας ανοίξουμε δύο θέματα. Σε κάθε πορεία, υπάρχει αστυνομία. Με πρόσχημα τις επιθέσεις των κουκουλοφόρων, οι πορείες αστυνομεύονται για την διαφύλαξη της κοινής ειρήνης. Παρ' όλα αυτά, ο σκοπός της αστυνόμευσης των πορειών δεν σταμάτησε εκεί. Διαδηλώσεις έχουν δεχθεί επιθέσεις ώστε να διακοπούν, άλλες την ώρα που έφταναν στο τέλος τους για να συλληφθεί κόσμος και άλλα σκηνικά. Όλα αυτά, έγκεινται στο ρόλο της καταστολής των διαδηλωτών μέσω των μπάτσων με εντολές των εξουσιαστών. Εξουσιαστές είναι όσοι έχουν κρατική, νομική, οικονομική ή και άλλες μορφές εξουσίας στα χέρια τους. Αυτοί, λοιπόν, ενώ ψηφίζονται για να κάνουν καλό ( λέμε τώρα ) και επικαλούμενοι τη δημοκρατία και την κοινή ειρήνη, προσπαθούν να κλείσουν τα στόματα όσων φωνάζουν στους δρόμους. Κατά αυτόν τον τρόπο, με πρόσχημα τις φθορές ή και μερικές φορές, πράγμα που συνηθίζεται τελευταία, χωρίς καν αφορμές, δίνουν εντολές στους μπάτσους να διαλύουν πορείες ή να κάνουν συλλήψεις ή ότι άλλο χρειάζεται για να επιτευχθεί η καταστολή.

Πρέπει να σημειωθεί, πως ο τρόπος που γίνεται η καταστολή είναι τέτοιος, ώστε να υπάρχει πάντα μια μερίδα ανθρώπων που να επιθυμεί την καταστολή. Πρώτα, ήταν οι καταστηματάρχες που φώναζαν για τα σπασμένα. Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως το κράτος δε δίνει άδεια σε μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας αν δεν είναι ασφαλισμένο, που σημαίνει πως τα σπασμένα είναι πληρωμένα από την αρχή. Αργότερα, ήρθαν και οι εργαζόμενοι, να φωνάξουν πως τα μαγαζιά σπάζονται και αυτοί χάνουν τις δουλειές τους γιατί το μαγαζάκι που δούλευαν δεν μπορεί να επισκευάσει τις ζημιές. Μπορεί κανείς να υποθέσει πως απλά καβαντζώθηκε ο ιδιοκτήτης από την ασφάλεια και πάει για άλλα. Όταν ο στενόμυαλος εργαζόμενος που φιλάει κατουρημένες ποδιές για να βρει δουλειά και μπορεί και να ψηφίζει και κάποιους για να καβαντζώσει και αυτός με τη σειρά του μια θεσούλα στο δημόσιο στρέφεται εναντίον των διαμαρτυρόμενων, όντας ξεπουλημένος στα αφεντικά και την εξουσία, ή θα ζητήσει κι άλλη καταστολή ή θα υποστηρίξει χαρούμενος τη νέα στρατηγική του υπουργείου δημόσιας τάξης ( προστασίας ευυπόληπτων πολιτών ) για τις πορείες κ.τ.λ. .

Τι γίνεται όμως στις πορείες; Όσοι έχουν τέτοιες απορίες, γιατί δεν πάνε σε μια-δυο πορείες να δουν μόνοι τους; Πόσα μπορεί κανείς να μάθει από τον καναπέ του; Τα μικρά παιδιά μαθαίνουν για την καμηλοπάρδαλη και πηγαίνουν στον ζωολογικό κήπο να τη δουν και από κοντά. Και για το λιοντάρι μαθαίνουν και το βλέπουν και αυτό. Αυτοί που δεν πάνε στις πορείες να μάθουν τι είναι; Τι γίνεται; Φοβούνται; Και το παιδάκι γιατί δε φοβάται το λιοντάρι; Ή μήπως η τηλεόραση είναι η μόνη αλήθεια για αυτούς;

Ο άνθρωπος καταλαβαίνει και αποστηθίζει. Η τηλεόραση είναι ζωντανή. Οι κινούμενες εικόνες μέσα της είναι ο παράδεισος του ματιού. Να βλέπει πράγματα να κινούνται. Και πόσο μάλλον όταν δε χρειάζεται να περπατά ή να οδηγεί. Ξεκούραστο. Και όπως βλέπει παθητικά ακούει και παθητικά. Αλλά και ακούει και βλέπει. Και οι εικόνες και τα λόγια αποθηκεύονται και συνδυάζονται. Ναι. Έχει κριτική ικανότητα ο άνθρωπος. Αλλά από ότι φαίνεται, δεν την ασκεί σωστά. Αν δε δει την πραγματικότητα, θα κρίνει άλλα αντί άλλων. Και έτσι, το ρητό "πίστευε και μη ερεύνα" στοιχειώνει ακόμα και τις μέρες. Τις μέρες που η γνώση είναι προσιτή σε όλους.

Αντ' αυτού, ας βγει έξω να δει τι γίνεται. Να πάρει ένα κείμενο από αυτά που μοιράζονται στο δρόμο, στις πορείες, στις συγκεντρώσεις, στις μικροφωνικές. Πραγματικότητα. Αληθινή ζωή. Όχι κινούμενες εικόνες σε ένα κουτί. Άσε που κάνει και καλό το περπάτημα.

Και τι είναι τελικά αυτές οι μολότοφ; Κάτι μπουκάλια που τα χρησιμοποιούν οι δημοσιογράφοι για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο που τους ακούει και τους βλέπει. Υπάρχουν, ναι, και είναι αληθινές αλλά, δεν έχουν και πολύ σχέση με αυτό που γνωρίζει ο τηλεθεατής. Η φωτιά, από μόνη της, δίνει ζεστασιά, καταστρέφει, απωθεί. Και αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους που χρησιμοποιείται. Αλλά αυτή η μορφή βίας δεν χρησιμοποιείται για να χρησιμοποιηθεί και μόνο. Ο σκοπός είναι αυτός και μόνο αυτός που χρησιμοποιούνται τα όποια μέσα χωρίς όμως αυτά να αγιάζονται. Το πύρινο οδόφραγμα που έχει στηθεί στο δρόμο είναι για να προστατέψει όσους φωνάζουν από τις δυνάμεις καταστολής. Και αυτός είναι ο πρώτος τρόπος που χρησιμοποιείται η φωτιά, ως αμυντικό μέσο. Αυτό στην τηλεόραση μεταφράζεται ως "έβαλαν φωτιά σε κάδους απορριμάτων" και τέτοια παρεμφερή.

Το Δεκέμβρη του 2008, όταν ο μπάτσος Κορκονέας μαζί με τον συναδερφό του Σαραλιώτη σκότωσαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ακολούθησαν πάμπολλες επιθέσεις, σε τράπεζες, πολυεθνικές, στήθηκαν πολλά οδοφράγματα, άναψαν φωτιές. Οι δυνάμεις καταστολής πέταξαν τόνους χημικών και δακρυγόνων. Οι φωτιές τόσο στα οδοφράγματα, όσο και μέσα στο πολυτεχνείο και την ασσοε είχαν διπλό ρόλο. Τη δημιουργία ρεύματος αέρα για να καθαρίζει η ατμόσφαιρα από τα χημικά στέλνοντάς τα προς τα επάνω ώστε να μην περνούν τις φωτιές και ζεστασιά ταυτόχρονα. Ο δεύτερος ρόλος χωρίς κάποια προτεραιότητα στους ρόλους είναι αυτός του οδοφράγματος. Να οριοθετηθεί μια περιοχή ώστε οι μπάτσοι να μην μπορούν να περάσουν εύκολα. Φυσικά, οι φωτιές, στις οποίες δόθηκε έμφαση ήταν αυτές σε τράπεζες και μαγαζιά. Να λοιπόν και άλλη μια χρήση της φωτιάς. Συμβολική χρήση φυσικά. Δεν τρέφει κανείς αυταπάτες πως οι τράπεζες θα εξαφανιστούν με δύο μολότοφ. Ο ρόλος της μολότοφ σε μια τράπεζα, σε μια πολυεθνική εταιρία-μαγαζί, δεν είναι η καθαυτή καταστροφή του μαγαζιού αλλά ένα μήνυμα προς όλους. Υπενθυμίζει πως μπορεί ο καθένας να επιλέξει το δρόμο της σύγκρουσης προσθετικά με τη διαμαρτυρία.

Και οι δυνάμεις καταστολής; Οι λεγόμενοι μπάτσοι; Τι μέρος του λόγου είναι αυτοί; Αυτό είναι ακόμα ένα μεγάλο θέμα. Οι δυνάμεις καταστολής δε χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί βρίζονται και δέχονται επιθέσεις. Αλλά επειδή σε αυτό τουλάχιστον το κείμενο εξηγήθηκαν και αναλύθηκαν σε κάποιο βαθμό πολλά προφανή θέματα και καταστάσεις, το ίδιο θα γίνει και με αυτό. Οι δυνάμεις καταστολής κάθε είδους, ασφάλεια, ΜΑΤ μπλε και πράσινα, ΟΠΚΕ, άμεση δράση, Ζ, Δ, ΔΙΑΣ και ότι άλλο υπάρχει, στην περίπτωση της πορείας και διαμαρτυρίας, υπερασπίζονται το κράτος και το πολίτευμα. Τη δημοκρατία των τριακοσίων, που ναι μεν εκλέχθηκαν αλλά ούτε κάνουν καλό ούτε τους ενδιαφέρει να κάνουν κάτι από αυτά που φωνάζει ο κόσμος. Όταν, λοιπόν, απέναντί σου βρίσκεται ένας στρατός που φυλάει αυτούς και προσπαθεί να συλλάβει και να καταστείλει με κάθε τρόπο τους διαδηλωτές, τότε ο συγκεκριμένος, ότι και να πιστεύει χωρίς τη στολή, είναι απέναντι και εμποδίζει την εξέγερση του κόσμου με όπλο, το φόβο της φυλακής, του ξυλοδαρμού και ότι άλλου. Φυσικά, με τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν και γνωρίζοντας κάποιος πως θα έχει σύνταξη στα 35 του χρόνια, σταθερό μισθό, αλλά χωρίς να σκεφτεί πως θα είναι οι καταστάσεις σε 15 χρόνια, με τη αντάλλαγμα θα είναι εκεί και τι θα είναι αυτό που θα προσφέρει τελικά στην κοινωνία αλλά και σε τι κατάσταση θα βρίσκεται η υγεία του, υπάρχουν πολλοί που μπορεί να μπουν σε αυτόν τον πειρασμό και να καταταγούν στην ΕΛ.ΑΣ. . Σε μια εποχή ανασφάλειας και αβεβαιότητας στον εργασιακό τομέα, το κάθε τι σίγουρο είναι η ευκαιρία των φιλοτομαριστών, δηλαδή άτομα του τύπου "πατάω πάνω σε πτώματα" και "ας κάνει και ο άλλος το ίδιο" .

Όποιος και αν είναι όμως τελικά ο λόγος που κάποιος μπορεί να επιλέξει αυτό το πράγμα, δεν αγιάζεται γιατί θέλει να θρέψει την οικογένειά του. Είναι αυτός που συμβάλει στη διαιώνιση του μηχανισμού και υπερασπίζεται με την ίδια του τη ζωή, όχι την ελευθερία του, αλλά το πολίτευμα και τα αφεντικά του. Αυτός είναι ο λόγος του συνθήματος "και για να μην ξεχνάτε ποια είναι η δουλειά σας, σκυλιά φυλάτε τ' αφέντικά σας" . Γιατί, τελικά, οι μπάτσοι, δεν είναι παιδιά των εργατών, είναι τα σκυλιά των αφεντικών. Και πολύ είναι αυτοί που θα πουν "αν σε κλέψουν, δε θα φωνάξεις την αστυνομία;" . Τους κλέφτες τους γεννάει το σύστημα, η μισθωτή σκλαβιά, η ανεργία, η απόλυση, τα δάνεια για να τα βγάλει κανείς για λίγο καιρό ακόμα και όλα αυτά που παλεύει ο κόσμος που διαδηλώνει και φωνάζει εναντίον αυτών. Αυτή είναι η απάντηση, επομένως "δε θα φωνάξω την αστυνομία, γιατί τους μεγάλους κλέφτες καλύπτει και υπερασπίζεται" . Το δολοφόνο και το βιαστή, που είναι τα αμέσως επόμενα επιχειρήματα, να τον καταδικάσει, αν θέλει, ο κόσμος και όχι οι δικαστές που δίνουν εκδικητικές ποινές στους αγωνιστές, ενώ τα άτομα του σιναφιού τους κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα.

Όταν, λοιπόν, οι συντάξεις δε φτάνουν ούτε για ψωμί και σιγά μη ζήσει κανείς για να την πάρει τώρα που η δουλειά θα είναι ακόμα πιο εξοντωτική , τα 700 γίνονται 540 ή 580, χωρίς ένσημα και το σύστημα υγείας και πρόνοιας απλά γκρεμίζεται συθέμελα, για πιο λόγο να μείνει κανείς στο σπίτι του;

Και όχι, δε θα γραφτεί το "ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ" στο τέλος! Ας το καταλάβει ο καθένας μόνος του.

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Τελικά η απάθειά μας είναι αυτή που δημιουργεί το πρόβλημα

Γενικά, υπάρχει δημοκρατία. Γενικά! Γιατί ειδικά, μόνο το όνομα μένει. Υπάρχει και παλιότερο κείμενο για τη δημοκρατία αναφερόμενο στη γιορτή της. Το σκηνικό σήμερα δεν μπορεί να πείσει ούτε τον πιο αφελή πως αυτό είναι δημοκρατία. Σίγουρα, όμως, πείθει τους πιο ηλίθιους. Πώς ήρθαν τα πράγματα έτσι; Τι βλέπετε στις τηλεοράσεις και δε μιλάτε ούτε στο ελάχιστο;

Γενικότητες...

Δε θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή για χάρην συντομίας. 2008, Δεκέμβρης. Το νιοστό θύμα από πυρά μπάτσων. Αντίδραση; Εξέγερση. Και πάλι, εκείνες τις μέρες δεν κατέβηκε όλος ο κόσμος. Αλλά ήταν πολύς. Και είχε διάθεση να πάρει πίσω τα πάντα. Και τώρα; Από τότε, οι πυροβολισμοί έχουν αυξηθεί. Σε μεγάλο βαθμό. Σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό. Μέσα σε ενάμιση σχεδόν χρόνο. Για το παραμικρό, το όπλο μιλά. Κανείς όμως δεν αντιδρά στο μήνυμα που φέρνει; Όταν αρχίζουν τα όπλα να μιλούν, τα πράγματα μάλλον είναι ξεκάθαρα.

Ο στρατός πόλης ( γνωστός ως αστυνομία ) και το υπουργείο προστασίας του πολιτεύματος, έχουν πεισμώσει. Ότι φωνάζει καταστέλλεται. Βιβλία θα ξανακαούν; Ολοκληρωτισμός; Τι έπεται;

Αλήθεια, δεν ήταν ειλικρινές η μετονομασία του υπουργείου δημόσιας τάξης σε υπουργείου προστασίας του πολίτη; Δε θυμίζει κάπως την προστασία που πουλάνε οι μαφίες ( και η αστυνομία αν θυμάστε ) στα νυχτερινά κέντρα; Μάλλον περί του ιδίου πρόκειται. Απλά πλέον παίζει και τον καθαρό ρόλο του προστάτη του πολιτεύματος χωρίς να ενδιαφέρεται καν για τους πολίτες. Βέβαια ενδιαφέρεται και για αυτούς. Ενδιαφέρεται να μην κουνηθούν καθόλου εναντίων τους.

Ο φόβος για το τι πρόκειται να έρθει, μπορεί να κάνει κάποιον να τρέμει. Κάποιον να χτίσει γύρω του ένα απόρθητο φρούριο. Κάποιον να αρχίσει να επιτίθεται σε ότι φοβάται. Κάποιον να κάνει κάτι άλλο.

Αλλιώς, ο ένας κρατάει το χέρι του άλλου πίσω από ένα φρούριο και επιτίθενται.

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Ψηφίζω, άρα υπάρχω...;

Το παρακάτω κείμενο κολλήθηκε σε διάφορους τοίχους στο ΤΕΙ όπως είναι από κάτω.

ΨΗΦΙΖΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ;
Κείμενο για την προβατίσια λογική που ακολουθείται

Έρχεται για άλλη μία φορά, να κλείσει μια ακόμη συνέλευση η ψηφοφορία κάποιων προτάσεων. Το κλίμα; Στραβό, όπως πάντα. Το τμήμα να έχει προβλήματα αλλά να έρχεται να το φάει κι ο γάιδαρος. Στα 100 άτομα, 10 άντε 15 θα πουν τη γνώμη τους. Από αυτούς, οι 5 προτείνουν το πρόγραμμα της παράταξης όπου ανήκουν, προτείνοντάς το χειρουργικά. Στα 3 πράγματα που λέει ο καθένας για το ΤΕΙ, τσουπ (!), και να 'το το ΜΑΣ και να 'τη η ΑΡΣΥ και να και η ΡΕΔΙΕΣΗ ή έστω Αριστερή Ενότητα ή όπως αλλιώς λέγεται κάθε φορά.

Και καταλήγει η συνέλευση, μετά από μια υποτυπώδη συζήτηση για το εκάστοτε πρόγραμμα του καθενός, και μετά από ακόμη λίγα λόγια για το ΤΕΙ και “τι τελικά θα κάνει αυτός ο (καταραμένος) σύλλογος” να κατεβαίνουν οι προτάσεις. Προτάσεις που στο αποκορύφωμά τους είναι η θέση του Κ.Κ.Ε., του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. . Ε, μπορεί να υπάρξει και καμιά πρόταση που να μη τη λέει κανείς από τους προηγούμενους. Το αποτέλεσμα; Ίδιο! Ό,τι και να υπερτερήσει λόγω της πλειοψηφίας, θα τρέξουν κάποια άτομα που γενικά μπορεί να ενδιαφέρονται, σαν να ανάθεσε κάποιος τη δουλεία αυτή στους “μαλάκες” (ίσως τελικά να μη χρειάζονται καν τα εισαγωγικά).

Και έρχεται το ερώτημα. Εσύ που ψήφισες ό,τι ψήφισες, και αυτό που ψήφισες βγήκε, γιατί το ψήφισες; Γιατί δεν το υποστηρίζεις έμπρακτα αφού ήταν η γνώμη σου; Ενδιαφέρεσαι καθόλου; Αφού δεν ενδιαφέρεσαι, στη συνέλευση γιατί έρχεσαι; Δεν προσφέρεις και τίποτα. Το μόνο που κάνεις είναι να πετάς σε κάποιους το μπαλάκι. Ε μη το πετάς γιατί είναι άσκοπο. Καλύτερα να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Γιατί η ψήφος τελικά δε σημαίνει και τίποτα ουσιώδες. Ένα χέρι είναι. Αντ' αυτού πες τη γνώμη σου. Όλα αυτά που άκουσες σου φαίνονται οκ;

Όσο για την πολιτική ταυτότητα που ειπώθηκε να την αφήσουμε στην άκρη, το νόημα δεν ήταν να την αρνηθείς, αλλά το ότι, λόγου χάρη, να πας να διαμαρτυρηθείς όπου έχεις να προτείνεις (νομάρχη, δήμαρχο, προϊστάμενο και όπου αλλού) αλλά να μην ανακατεύεις το κόμμα σου, την παράταξή σου και τη γραμμή που παίρνεις, με τη διαδικασία της συνέλευσης προσπαθώντας να υποδείξεις τον τρόπο που θέλουν οι προαναφερθέντες τον κόσμο να αγωνιστεί. Αυτό είναι γνωστό και σαν καπέλωμα και γίνεται συχνά. Βέβαια, δεν τρέφονται αυταπάτες ότι θα σταματήσει αυτή η κατάσταση τώρα που μπορεί να το διάβασε κάποιος.

Τώρα, όσο για το κατά ποιον τρόπο τελικά συσχετιζόμαστε οι ίδιοι οι φοιτητές αναμεταξύ μας είναι μια μεγάλη ιστορία. Στο τμήμα μας, μπορεί να μην υπάρχουν ΠΑΣΠ και ΔΑΠ αλλά την διάσπαση των φοιτητών την κατάφεραν μια χαρά και τα μικρότερα κόμματα. Αυτό διότι, προβάλλονται οι διαφωνίες αυτών ως οι μοναδικές εκδοχές, και τελικά, με την ίδια μέθοδο που υπνωτίζει και η τηλεόραση, οι κουβέντες αναλώνονται γύρω από αυτά. Το πολύ πολύ, να αδιαφορήσει κάποιος ακόμα. Το λιγότερο, να ψηφίσει γιατί κουράστηκε και θέλει να φύγει.

Κατά αυτόν τον τρόπο, δεν κερδίζουμε τίποτα. “Διαίρει και βασίλευε” είχε πει κάποιος. Αφού τους ανεχόμαστε ακόμα να μας διαιρούν και να βασιλεύουν στα κεφάλια μας, καλά να πάθουμε. Γιατί ούτε το ΜΑΣ είναι η λύση μας, ούτε η λοιπές αριστερές παρατάξεις. Και όσο δεν ασχολούμαστε να μάθουμε τι πραγματικά είναι κάποια πράγματα όπως η ψήφος, η κατάληψη, η ενημέρωση, ο αγώνας γενικά και πως όλα αυτά αλληλοεξαρτώνται και συσχετίζονται και βοηθάει το ένα το άλλο, τα ίδια θα βλέπουμε συνέχεια και τελικά θα κάνουμε όλοι μαζί πίσω, μέχρι να πέσουμε στο γκρεμό.


Οι συστάσεις περιττεύουν...