Μεγάλη φυλακή...

Είναι μερικές φορές που το μυαλό χάνεται σε έναν πολύ κλειστό χώρο. Κλειστός χώρος και χάθηκε; Περίεργο... Κι όμως, πιστεύω πως το έχετε νιώσει και εσείς. Είναι το αίσθημα που σκέφτεσαι τόσα πολλά ή και λίγα αλλά να αισθάνεσαι σα να μη σε χωράει ο τόπος. Σα να πιέζεται το κεφάλι σου χωρίς να έχεις πονοκέφαλο. Αλλά να είναι τόσο ενοχλητικό αυτό. Σα να πας να πετάξεις και να σου έχουν δέσει το μυαλό με αλυσίδες. Εκείνες τις βαριές και σιδερένιες. Τον τελευταίο καιρό το αίσθημα αυτό γίνεται όλο και πιο έντονο.

Κάθε απόγευμα που θα βγω απ' τη φωλιά μου θα αισθανθώ καλύτερα. Για πόσο όμως; Μέχρι να συνειδητοποιήσω πως πάλι κάποιος με τραβάει. Κάποιος δε θέλει να είμαι εκεί. Κι όμως είμαι. Και τον πειράζει πολύ. Είναι περίεργος γιατί είναι παντού. Στοιχείωνει τους δρόμους μας. Βαδίζει μονίμως στη σκιά μας. Τι ξέρω όμως για αυτόν;

Τον έχουμε δει. Πολλές φορές. Είναι αυτός που μας κλείνει στους εαυτούς μας. Είναι αυτός που μας φοβερίζει να κάνουμε αυτά που θέλουμε. Και επειδή βαρέθηκα να το πηγαίνω σιγά σιγά. Αυτός είναι. Αυτός που δείχνω με το δάχτυλο χώρις πια να τον φοβάμαι. Που ξέρω ότι μπορεί να βρεθώ στα χέρια του και να συναντηθώ μαζί του πρόσωπο με πρόσωπο.

Είναι εκείνες οι φορές που γυρνάω στους δρόμους. Που είμαι ελεύθερος. Και σκέφτομαι μέσα στην ελευθερία μου, τι θα μπορούσα να κάνω παραπάνω. Όταν οι δρόμοι είναι πορτοκαλί από τις λάμπες. Όταν δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω. Και όμως φοβάμαι ότι μπορεί να με ακούσουν να σκέφτομαι. Γιατί είναι πάλι πίσω μου αυτός. Είναι εκείνες οι στιγμες που καταλαβαίνω ότι κινώ τις υποψίες. Και γιατί; Επειδή γυρνάω στους δρόμους; Μάλλον αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν πρέπει να γυρνάμε στους δρόμους. Γιατί; Δεν κάνω τίποτα κακό. Ούτε φασαρία ούτε τίποτα. Κι όμως κάνω.

Τριγυρνώντας στους δρόμους απλά κάνοντας βόλτα χωρίς να πηγαίνεις κάπου συγκεκριμένα σημαίνει ότι έχεις ξεφύγει από τη γραμμή τους. Είναι εκεί που δεν είσαι μέλος της κοινωνίας πια. Της δικής τους κοινωνίας όπου όλα ελέγχονται και αυτοί γνωρίζουν τα πάντα για τους από κάτω τους. Για αυτό θα τύχει να σου ζητήσουν ταυτότητα. Να δουν ποιος είναι αυτός ο τυπάς. Είναι εκεί που ενώ στην ουσία δεν τους βλάπτεις θα σε προκαλέσουν να κάνεις κάτι που είναι αξιόποινο σύμφωνα με τα χαρτιά τους. Και τότε θα σε κατηγορήσουν.

Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Και όσο δεν τους έχεις μπροστά σου να τους δεις, φοβάσαι ότι κάπου είναι. Αυτό μας έκαναν... Να μην εμπιστευόμαστε κανέναν. Γιατί μόνο έτσι θα επιβιώσουν. Γιατί αυτός είναι ο λόγος που ο καθένας που θα πάρει λίγη εξουσία στα χέρια του θα σε πατήσει κάτω. Για να μη του πάρεις τη θέση, γιατί θέλει να σε εκδικηθεί, γιατί ίσως με αυτόν τον τρόπο γιορτάζει την ανωτερότητά του από εμάς.

Και πάλι οι εικόνες στο μυαλό μου. Ένα μεγάλο άσπρο δωμάτιο είναι η ζωή πλέον. Σε κάθε γωνία και μία κάμερα να σε κοιτά. Και μέσα στο μυαλό σου ένας ανιχνευτής σκέψεων. Και είσαι καθισμένος σε μία γωνία σε αυτό το δωμάτιο. Και προσπαθείς να συγκρατηθείς. Να μη σε πάρουν οι σκέψεις σου και σε ακούσουν. Αλλά μέχρι πότε; Και είσαι και μόνος σου στο δωμάτιο. Σα λευκό κελί. Απομόνωση. Και αυτό είναι η ζωή. Ένα κλουβί που σε έχουν βάλει μέσα. Και σε παρακολουθούν. Να μην κάνεις τίποτα γιατί την έβαψες. Τρομοκρατία. Αυτό είναι. Αυτοί είναι. Αυτά μας κάνουν. Και ξέρετε κάτι; Έχεις δύο επιλογές. Ή να μείνεις για πάντα έτσι ή τουλάχιστον να χαρείς μερικά δευτερόλεπτα ελευθερίας πριν σε σταματήσουν βίαια.

Λοιπόν; Τι λες; Θα θυσιαστείς για την ελευθερία σου ή θα μείνεις στη γωνιά σου εγκλειστός;

Κάθε μέρα που περνά, αισθάνομαι αυτό το δωμάτιο να μικραίνει και να μακραίνει και τις κάμερες να έρχονται και πιο κοντά κάθε φορά. Ένα απολυταρχικό καθεστώς να δείχνει το πιο σκληρό προσωπό του κάθε μέρα και πιο πολύ. Αυτό που φοβάμαι είναι μη με σταματήσουν στη σκέψη και δεν προλάβω τα δευτερόλεπτα της ελευθερίας.

( Δεν ξέρω αν το έχω τελειώσει ακόμα. Θα το μάθουμε όμως. )