Και μη νομίσετε ποτέ πως νικήσατε

Και μη νομίσετε ποτέ πως νικήσατε... Ούτε για μια στιγμή. Ο αγώνας χτυπιέται στα πλευρά, στο κεφάλι, παντού. Αλλά, δυστυχώς για εσάς, δεν το βάζουμε κάτω. Δε θα το βάλουμε ποτέ. Εμείς επιλέξαμε για ζωή μας τη διεκδίκηση της ελευθερίας μας και της αξιοπρέπειάς μας. Καθώς εσείς που υπερασπίζεστε αυτή τη σαπίλα της σημερινής κοινωνίας, την οποία και αποδέχεστε, είστε κυριολεκτικά οι δούλοι της.

16-2-2010, μία ακόμα κρατική δολοφονία. Θύμα ένας περαστικός. Θύτης; Ποιος άλλος; Ένας μπάτσος δολοφόνος. 3 ώρες το πτώμα στο δρόμο πεσμένο. Η αηδία ξεχειλίζει. Θάψιμο από τα ΜΜΕ. Τι περίμενες άλλωστε; Να αναδείξουν το θέμα; Ποιοι; Τα τσιράκια της εξουσίας; Δε συγχωρούμε. Δεν ξεχνάμε. Οι νεκροί, μας θυμίζουν τι πάει να πει εξουσία. Μία έννοια που αν και υπάρχει χρόνια στα λεξικά, ποτέ δεν έδωσε δικαιολογία για την ύπαρξή της. Τι δικαιολογία να δώσει άλλωστε; Ότι χτυπάμε τους αντιδρώντες για τη διατήρηση του πολιτεύματος, που είναι δίκαιο και καλό; Αν μη τι άλλο, για γέλια και μόνο είστε. Οι αντιφάσεις κάνουν πάρτυ σε ένα κλίμα ορθολογισμού. Είναι να τρελαίνεσαι…

Για αυτό το είπαμε. Και το αποφασίσαμε. Θα φωνάξουμε στον κόσμο την αδικία. Γιατί και ο κόσμος είναι μάρτυρας αυτής. Τα ξέρει και αυτός. Για αυτό μαζευτήκαμε στην πλατεία. Ξεκινήσαμε πορεία στη γειτονία. Περάσαμε από το σημείο της δολοφονίας. Φωνάξαμε. ΕΝΝΙΑ ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΤΟΝ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟ, ΑΙΣΘΗΜΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΥΤΟ. Και φυσικά ο κόσμος άκουσε. Θυμήθηκε το τι έγινε. Αλλά προς το τέλος της πορείας, κάποιοι εξαγριώθηκαν. Κάποιοι είχαν εντολές για να εξαγριωθούν. Κάποιοι διατάχθηκαν να σπάσουν την πορεία. Κάποιοι ήρθαν να επιβάλλουν την "τάξη" της εξουσίας. Αυτοί οι κάποιοι με περίσσιο θάρρος και χαρά για το έργο τους, μας επιτέθηκαν. Απρόκλητα. Απροκάλυπτα. Αδίστακτοι υπερασπιστές της εξουσίας. Και όχι μόνο. Ο υπερβολικός ζήλος τους έφτασε μέχρι το κόκκαλο κάποιου. Άλλος, με τα δόντια του αφαίρεσε τα σκουλαρίκια από αυτιά διαδηλωτή. Σε άλλον, κρότου-λάμψης βόμβα έσκασε στην πλάτη. Φωτιά πήρε και αυτός. Τόση βία στο βωμό του πολιτεύματος και του κράτους.

Και μετά ήρθαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Οι φωνές της πορείας μετατράπηκαν σε μολότοφ βόμβες, σε επιθέσεις κατά αστυνομικών. Μόνο και μόνο για να πουν πως είχαν λόγο για το ξύλο που έδωσαν. Γιατί; Ο άχρηστος, πανίβλακας και επικίνδυνος για όλους μπάτσος από την ομάδα Δέλτα τι έκανε; Τράκαρε ο ηλίθιος με άλλον, δικός του και αυτός, της φάρας του, και είπε να μετατρέψει το τρακάρισμά του. Φυσικά! Πλέον, του επιτεθήκαμε! Μα φυσικά! Πως αλλιώς; Να παραδεχτεί την ασχετοσύνη του; Τη βλακεία του; Γιατί; Δε χρειάζεται. Στο κάτω κάτω, πρέπει να δικαιολογήσουν ό,τι έκαναν. 11 άτομα μας φτάνουν.

Αλλά και πάλι, αποσιωπάται το γεγονός. Τόσο της δολοφονίας όσο και της καταστολής. Οι δολοφόνοι ζουν αμέριμνοι. Αλωνίζουν στην πόλη, θα πυροβολήσουν, θα συλλάβουν, θα χτυπήσουν. Όποιον δουν. Δεν τους νοιάζει. Εμείς είμαστε αναλώσιμοι. Για τρεις κι εξήντα βρίζουν, χτυπούν, δολοφονούν. Να σταματήσουμε να φωνάζουμε; Αμ δε! Αν και το μίσος δεν αντιπροσωπεύει ανθρώπους σαν εμάς, όταν στέκεστε μπροστά μας προασπίζοντας την εξουσία, το κράτος, τη δημιοκρατία, το πολίτευμα και ό,τι άλλο μας εκμεταλλεύεται, θα το προτάσσουμε εναντίων σας.

25 ΧΡΟΝΩΝ ΝΕΚΡΟΣ, ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ

ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

ΜΙΣΟΣ ΤΑΞΙΚΟ ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΟ

Με αγάπη και αλληλεγγύη

στους σύντροφους

και στους συναγωνιστές