Συνεχίζεις στη σιωπή...

Και να λοιπόν. Πάλι σε κάποια ίδια σκηνικά. Αλλά τώρα κάτι διαφέρει. Βάζεις νεύρο. Προσπαθείς να πατήσεις τη ζωή σου κάτω. Να κρατήσεις το δάκρυ μέσα στο μάτι. Να γελάσεις ενώ ίσα που κρατιέσαι να μην πνιγείς στη μοναξιά σου. Τρελαίνεσαι και χάνεσαι. Θες να φωνάξεις. Ίσως και να λυτρωθεί η ψυχή σου. Και αυτό το πνίγεις. Ένα τραγούδι βγαίνει ψιθυριστά από τα χείλη σου. Ίσως και να τριγυρνά απλά στο μυαλό σου. Ούτε να το σκεφτείς δε θες. Κρατάς τα πάντα μέσα σου. Δεν αφήνεις τίποτα να φανεί. Σαν τους ιππότες με την πανοπλία. Αλλά δεν είσαι μόνο εσύ έτσι. Και 'γω! Μαζί σου τα πνίγω και γω. Χάνομαι σε μερικούς στίχους. Θάβομαι ζωντανός. Σκοτώνω τις λυπημένες μου ματιές. Χαζοχαρούμενος στον κόσμο της μοναξιάς μου. Και θέλω να φύγω και από εκεί. Καμμιά γη δε με χωράει. Καμμιά αγκαλιά δε θα με σφίξει. Κι όμως. Δεν τα έχω ανάγκη. Με κοροϊδεύω. Χτυπώ την ασπίδα μου. Αντέχω ακόμα. Δε θα λυγίσω εύκολα. Προχωρώ στο δρόμο μου. Κοιτάω τους ουρανούς. Στην αγκαλιά τους θα 'θελα να βρίσκομαι. Βροχή να πέφτει η ψυχή μου. Να παγώνει στη μοναξιά μου το χιόνι. Να θέλω να πετάξω αλλά να μου λείπει το ένα φτερό. Το προσπαθώ όμως. Αλλά ακόμα τα δυνατότερα πουλιά πεθαίνουν χωρίς το ένα τους φτερό. Πού να πετάξω λειψός; Και θα κάτσω εδώ. Στη γωνίτσα μου. Στο παγωμένο μου δωμάτιο. Στα κρύα σεντόνια. Στο άδειο σπίτι. Και όσο και να είμαι δυνατός, εκεί θα λυγίσω ξανά. Μου είναι φαίνεται πολύ δύσκολο. Θα τα καταφέρω... Προσπαθώ τουλάχιστον. Δε θα εγκαταλείψω.